Review: Oasis - Don’t Believe the thruth

Het album heeft weer een paar jaar op zich laten wachten, drie jaar zelfs. De gebroeders Gallager hebben echter niet stil gezeten, de drummer werd er uitgezet, vorig jaar sloten ze de vrijdagavond van Glastonbury af en er werd een dvd uitvoering uitgebracht van het Definitely Maybe. Dit naar aanleiding van de 10e verjaardag van dit album, wat volgens vele nog altijd als het beste album wordt gezien. In de tussentijd werden ook nog eens 67 nieuwe nummers geschreven en werd ruzie gemaakt met platenmaatschappij Sony.



Het album dan, het verscheen begin mei overal op internet en ligt vanaf 27 mei in de winkels. Het bestaat uit elf nummers en duurt zo’n kleine 43 minuten.
Het bevat de volgende nummers:

Don’t Believe the thruth

1.Turn Up the Sun.
Met recht de opener van het album, een van de stevigere nummers van het album. Naar verwachting ook de opener voor de aankomende concerten. Het nummer begint met een mooi rustig intro om daarna definitief te ontbranden in een bombastisch nummer. De typische Oasis sound is ook terug te horen. 8/10.

2. Mucky Fingers.
Een Noel nummer, helaas erg eentonig en een grote herhaal partij. De eerste keren kan het nummer nog wel mee, maar de verveling slaat dan snel toe. 4/10.

3. Layla
Een lekker nummer en een terechte eerste single. Het nummer hoor ik nu ruim een maand maar vervelen doet het nog niet. Een lekker rock ‘n’ roll nummer met heerlijke pompende drumpartijen, typisch Oasis. 7,5 /10.

4. Love Like a Bomb.
Een erg rauw opgenomen nummer, het doet wat onafgewerkt aan. Voor een akoestisch en met wat simpele teksten, waarschijnlijk geschreven door Liam. Het nummer is wel weer met overtuiging ingespeeld, de tweede helft van het nummer komt de voorliefde voor The Beatles weer duidelijk naar voren. Kortom een lekker maar simpel liedje. 7/10.

5. The importance of Being Idle.
Een nummer over frustraties op het werk en rond het werk. Schitterend ingezongen door Noel met een orgeltje op de achtergrond. Verreweg een van de sterkste (en voor Oasis begrippen meest experimentele nummers) van het album. 8.5/10.

6. The Meaning of Soul.
Kort (slecht 1 minuut 44) lang) maar krachtig, heeft behoorlijk wat weg van The Rolling Stones. Een mondharmonica, pompende drums en een lekker gitaar riff zorgen voor een lekker nummer. En voor je het weet is het weer over. 7/10.

7. Guess God thinks Iam Able.
Alweer een heel mooi rustig nummer. De relatie tussen Liam en Noel staan centraal, getuige de zin "No one can break us, no one can take us". Het nummer eindigt toch nog even stevig, met een lange fade-out als definitieve afsluiting. 7.5/10.

8. Part of the Queue.
Hmm, dit nummer ken ik ergens van, ...... owja, Golden Brown van The Stranglers gaat ook zo.
Een mooi luister nummer, alleen mist het een duidelijke route, het leidt nergens naar toe dus begint eindigt het zoals het begonnen is. 7/10.

9. Keep the Dream Alive.
Een hommage aan George Harrison, zijn typische gitaarspel is duidelijk terug te horen in dit nummer. Liam zijn stem leent zich uitstekend voor dit nummer. Jammer dat het nummer weer moet eindigen in een lang ‘genanana', voor de rest een heerlijk nummer. 8.5/10.

10. A Bell Will Ring.
Een nummer dat al tijden voor de release over het internet rondspookte (in de vorm van een live uitvoering). Dit was een van de oorzaken voor mijn hoge verwachtingen). Één van de weinige nummers op het album waar een lang instrumentaal intro en een lang instrumentaal einde aan zit. 7/10.

11. Let There Be Love.
Toch wel een anti-climax zo aan het einde van het album. Je hoopt op nog een knaller maar de onvermijdelijke piano, akoestische gitaar ballad moest nog voorbij komen. Verrassenderwijs ingezongen door Liam terwijl je bij zo’n nummer toch juist Noel verwacht. Noel neemt halverwege het nummer wel een bruggetje voor zijn rekening waardoor het nummer niet al te eentonig wordt. 6.5/10.

Eindoordeel : 7.13 / 10.

Conclusie, Oasis laat weer eens van zich horen en doet dit met goed materiaal. Het album is een eenheid maar heeft helaas weinig uitschieters. Over het geheel gezien past het in de lijn die Oasis heeft ingezet na Standing on the Shoulder of Giants en Heathen Chemistry. De band geeft ermee aan niet verdwenen te zijn maar ergens vind ik het jammer dat tussen de overige 55 nummers die de band nog heeft niet een paar knallers zaten die op dit album gezet konden worden. Wie weet had deze plaat dan een knaller geworden, nu valt de plaat wat minder op.
Misschien dat ik Don’t believe the thruth wat vaker zal moeten horen om hem echt op waarde te schatten, tot nu toe valt hij iets tegen (dat komt ook door mijn erg hoge verwachtingen).

Het album is momenteel te beluisteren op de luisterpaal van 3voor12.

Over een kleine week weer een review, deze maal “X & Y van Coldplay”