Zaterdag 1 April - London Calling

Zoals ik in m'n vorige logje schreef stond afgelopen weekend de voorjaars editie van London Calling op het programma. En het werd weer een verschrikkelijk leuke avond. Na eerst de gehele dag op m'n werk violen geraapt te hebben en dus zo stijf als een plank was kwam ik rond 19.15 (na een tussenstop bij de 'Wok-to-go') aan bij de Paradiso.

Om half acht stond de eerste act van de avond geprogrammeerd, namelijk het Londonse Larrakin Love. De excentrieke frontman (die ook zeker niet meer nuchter was) wist samen met z'n band in de kleine zaal een feestje te bouwen. The Libertines meet ska, zo valt de band het beste te omschrijven. Het was dus een erg leuke act om de tweede dag van het festival mee te openen.

Beduidend meer moeite had ik met The Long Blondes. Een beetje jaren '80-actige band met waar vooral de stem van de zangeres op de voorgrond staat. De liedjes leken erg op elkaar en mede doordat de geluidsman van de grote zaal niet in vorm bleek te zijn viel werd het snel saai en vervelend.

The Cinematics Een duidelijke Editors kloon. Doordat ik nog in de grote zaal was heb ik hier niet al te veel van gezien.

Howling Bells Als voorprogramma van Editors in de Melkweg (zie m'n post in oktober) vond ik ze zeker vermakelijk. Afgelopen zaterdag vielen ze erg tegen. Het geluid was veel te fel waardoor zowel de gitaargeluiden als de wat zweverige zang totaal niet uit de verf kwam. Jammer!

Humanzi Ook deze band heb ik vanuit de grote zaal, via het scherm, moeten volgen. Wat ik zag maakte zeker een goede indruk.

The KooksEen band die eigenlijk al iets te groot is voor dit festival gezien de grote schare (vrouwelijke) fans die op deze Engelse jongelingen afkomen. De heren spelen een leuke, lange set waarin ze vrijwel hun gehele debuutcd spelen. Ik begon lekker rustig halverwege de zaal maar eindigde vooraan. Een erg leuk optreden.

Good Shoes Ook deze act heb ik via het scherm bekeken. 13 in het dozijn, ik vond het maar weinig bijzonder. Ook leken deze heren er maar weinig zin in te hebben vanavond.

Als afsluiter van de grote zaal staan de Mystery Jets klaar om te spelen. Zoonlief bespeelt percussie, gitaar, pa de toetsen, sambaballen etc. en daarbij lopen er nog een gitarist, bassist en drummer rond. Met de opzwepende tonen van Zoo time betreden ze het podium om daarna met een muur van geluid te spelen. Een beetje vreemd, maar wel lekker. Zo valt dit optreden het beste te omschrijven. De band was wel erg enthousiast.

The NoisettesHiervan heb ik slechts de eerste 20 minuten meegepakt, wederom vanuit de grote zaal. Een flinke dosis rock gecombineerd met soul, en vooral gezongen door een stoere vrouw met een krachtige stem. Hier zullen we in de toekomst nog wel eens van kunnen gaan horen.

Met The Noissettes kwam er een einde aan mijn London Calling, volgende LC afspraak is voor mij waarschijnlijk pas weer in november. Maar mocht er iemand zijn die de 29e april nog niets gepland heeft, ga naar Paradiso!