The Decemberists – Live @ Paradiso

Afgelopen donderdag was het zover, een van de concerten waar ik het langst naar uitgekeken heb. Toen speelden The Decemberists namelijk in Paradiso. Hier volgt m'n verslag:

Naar aanleiding van het vorig jaar uitgekomen Picaresque is de (niet uitverkochte) grote zaal van het Amsterdamse Paradiso het toneel van de uit Portland (Verenigde Staten) afkomstige Indie band The Decemberists. De Britse Indie rockband Radar Bros had de taak het voorprogramma te verzorgen. Met statige, sfeervolle maar erg rustige nummers probeerden zij het al aanwezige publiek op te warmen. Een taak waar ze, gezien het pratende publiek, maar deels in slaagden.

Even na 20.30 uur betreedt het vijftal van The Decemberists het podium en openen ze het concert met “California One, Youth and Beauty Brigade”. Een erg mooi maar langdradig nummer en daarom misschien niet helemaal een gelukkige opener, het tweede en veel pittigere nummer “The Infanta” had een iets logischere keuze geweest. De rest van de set geeft een mooie van het repertoire van de band. Alle albums die de band tot nu toe heeft uitgebracht komen aan bod wat tot een erg gevarieerd optreden leidt.
Waar de band het ene moment, door middel van up-tempo liedjes als “The Sporting life”, het publiek aan het dansen weet te krijgen lukt het ze om het publiek een moment later stilletjes te laten genieten bij een nummer als “The Engine Driver”.

Halverwege het concert wordt aan het publiek gevraagd hoe het gaat waarna er een soort gymnastiek oefening volgt om de spieren soepel te houden. Na de kniebuigingen, het armzwaaien en het begroeten van de directe buurman of buurvrouw in het publiek gaat het optreden weer rustig verder.
Tijdens het laatste nummer voor de toegift besluit zanger Colin Meloy in het publiek te komen spelen en nodigt, net als gitarist Chris Funk een toeschouwer uit om op het podium met de band mee te komen spelen. Interactie met publiek is er meer dan voldoende, de band geniet er dan ook duidelijk van



Gevoelsmatig na een uur, maar volgens de klok toch echt na ruim anderhalf uur beëindigt de band het optreden. Ondanks de afwezigheid van de violiste en de blaasinstrumenten, die op de albums een vrij prominente rol hebben, zijn de nummers stuk voor stuk prima overeind gebleven. De stem van Meloy, de prachtig sfeervolle liedjes en de uitstraling en humor van de band hebben dit tot een prachtige concertavond gemaakt.

Setlist:
California One / Youth and Beauty Brigade
the Infanta
the Soldiering Life
the Sporting Life
Apology Song
We Both Go Down Together
Summer Song
the Legionnaire's Lament
My Own True Love (Lost At Sea)
Los Angeles, I'm Yours
the Engine Driver
the Bachelor and the Bride
Here I Dreamt I Was an Architect
16 Military Wives
the Chimbley Sweep
---
I Was Meant For the Stage