vrijdag, augustus 11, 2006

Haldern Pop 2006, na regen volgt zonneschijn

Een halfuurtje over de grens met Duitsland ligt het dorpje Haldern. Een dorp waar amper wat te beleven valt, behalve dan het eerste weekend van augustus. Dan is het namelijk tijd voor het Haldern Pop festival.

Donderdag
Na een reis van ongeveer tweeëneenhalf uur en slechts twee keer gekeerd te hebben vinden we het juiste landweggetje naar het festival en camping terrein. Op een camping omgeven door maisvelden en op een kleine vijf minuutjes lopen van de Spiegeltent en het festivalterrein vinden we een mooie plek voor zowel de tentjes als de auto. De tent is snel opgezet en dus is het tijd om te eten. Een weggooi barbecue, een paar broodjes en twee pakken hamburgers voldoen prima voor een snelle en simpele hap. Op naar het festivalterrein om onze Ticketmaster-kaartjes om te ruilen voor een Haldern pop polsbandje.

Het meertje bij het festivalterrein in Haldern

De optredens van de donderdagavond vinden allemaal in de kleine (een capaciteit van ongeveer 500 mensen) en zeer sfeervolle Spiegeltent plaats. Het eerste optreden van de dag, van The Waking Eyes, is nog iets te vroeg voor ons maar voor het tweede zijn we ruim om tijd.
De Mystery Jets geven tijdens hun optreden alles. Helaas geldt dit ook voor de geluidsman want het geluid staat veel maar dan ook veel te hard. Dit komt het optreden helaas niet ten goede. Vooral de wat langere nummers blijven, in tegenstelling tot een aantal catchy nummers, niet overeind. Vanaf een zitplaats aan de zijkant bekijken we Martha Wainwright die een zeer degelijk optreden weggeeft. Vervolgens laat Novastar zien een goed ingespeelde band te zijn. Gezien de enthousiaste reacties van het publiek kan Joost Zwegers weer op een goed optreden terug kijken. Vermoeid van de lange reis zoeken we langzaam ons tentje weer op. Het optreden van Lambchop moeten we daarom helaas missen.

Vrijdag
Na lekker uitgeslapen en rustig ontbeten te hebben is het tijd om eens op zoek te gaan naar het meertje. Om dat te vinden hoeven we slechts de groep mensen in zwemkledij te volgen. Verscholen achter een paar weilanden en omgeven door bomen ligt het meertje. Zowel het weer als het water zijn heerlijk van temperatuur, ideaal dus om even lekker te zwemmen.

Even na half vier is het tijd om naar het festivalterrein te gaan. De eerste band op de bühne is The Veils. De band, en dan vooral zanger Finn Andrews, maakt een beetje een gefrustreerde indruk wanneer ze podium betreden. Al na een paar liedjes blijkt waarom. Finn breekt twee snaren van z’n gitaar, gooit deze woest op de grond en loopt na een luidde “FUCK” woest weg. Een aantal gitaren van de band zijn namelijk door luchtvaartmaatschappij British Airways vergeten waardoor er met instrumenten van The Revs gespeeld moet worden. Ondanks dit moment zet de band toch een goed optreden neer met een set die vooral bestaat uit nummers van het aankomende album Nux Vomica.

The Veils

Morning Runner lijkt vooral populair te zijn bij tienermeisjes aangezien zij het merendeel van het publiek vormen. De band maakt geen speciale indruk met hun matige standaard poprock liedjes.
Dat The Zutons een feestband bij uitstek is wordt maar weer eens bewezen. Met hun swingende, vooral dankzij saxofoniste Abi Harding, en soms zomerse liedjes krijgen ze een groot deel van het publiek in beroering.
De paar spatjes die tijdens het optreden van The Zutons vallen lijken het publiek niet te deren, maar even na dat optreden krijgt Haldern te maken met een echte wolkbreuk. De regenbui, die door een gebrek aan wind, vrij spel krijgt weet het terrein tot een grote plas water te veranderen. We Are Scientists werkt ondertussen gewoon hun set af en zijn zeer blij met het nog steeds aanwezige en in moddergevechten verwikkelde publiek. Zanger Keith Murray kan het dan ook niet laten er tussen te springen. Dankzij het weer was dit ook meteen het laatste optreden van de vrijdag voor ons. Mogwai heb ik nog heerlijk vanuit de tent kunnen luisteren, die speelden toch hard genoeg.

De regen en modder tijdens We Are Scientists

Zaterdag
Dat de tijden in de Spiegeltent met een korreltje zout genomen moeten worden bleek op de donderdag avond al. Ook op de zaterdag lopen de optredens bijna een uur achter op het tijdschema. Dit brengt ook leuke verrassingen met zich mee aangezien we nu het Britse Miracle Cure kunnen zien. Het bandje trakteert de tientallen toeschouwers op lekker rockende jaren ’60 rockliedjes. Door de vertraging in de Spiegeltent spelen Solo en GEM tegelijk. Hierdoor valt helaas niet de gehele Nederlandse inbreng te bekijken. De keuze valt op Solo, het tweetal geeft een mooi en intiem akoestisch optreden zien.

De festivalweide ligt er inmiddels weer iets beter bij, het uitgestrooide zaagsel heeft zijn werk gedaan. De zon, die vandaag dominant aanwezig, is doet de rest. De stevige gitaarnummers van The Rifles warmen het publiek lekker op en voor het eerst dit weekend lijkt de weide echt vol te stromen. Vanwege de warmte van de zon zoeken we een plekje in de schaduw. Bij een Diebels biertent kunnen (en mogen) we heerlijk op tafel zitten om vandaar de bands te bekijken.
De fantasierijke Canadese band Islands geeft een fris en leuk optreden weg. De band speelt muziek die wat weg heeft van een kruising tussen Arcade Fire en Polyphonic Spree.
Vanaf de dezelfde plek bekijken we ook de optredens van de Braziliaans Britse groep Guillemots en de stevige punkrock van The Wrens. De eerst genoemde speelt leuke pop liedjes met een duidelijke kop-staart structuur, maar toch zit aan ieder liedje een scherp randje. The Wrens moet het duidelijk hebben van de gedreven manier van optreden en de leuke interactie van het publiek.

De bijna droge festivalweide

Rond half zeven wordt het weer echt druk voor het hoofdpodium voor The Kooks. De jonge Engelsen spelen enthousiast en hun liedjes klinken opgewekt. Toch lijkt het optreden niet helemaal los te willen komen. Een van de verrassingen van het festival is de Schot Paolo Nutini. Zijn soms dromerige singer-songwriter liedjes komen live goed uit de verf. Dit komt vooral door de goede begeleidende band.
Een andere solo artiest op de bühne is James Dean Bradfield, de zanger van The Manic Street Preachers. De set bestaat vooral uit nummers van zijn solo album “The Great Western” aangevuld met enkele nummers van The Manics. Leuk extraatje was het gastoptreden van Ed Harcourt op de toetsen.

James Dean Bradfield

Laat op de avond wordt de show gestolen door Neil Hannon van The Divine Comedy. De zanger speelt samen met z’n negenkoppige begeleidingsband vreemde zweverige popnummers die, in combinatie met zijn podiumpresentatie, het publiek aan het dansen kreeg.
Tijdens de laatste band op het hoofdpodium, het optreden van The Twilight Singers, zijn we van het festivalterrein af gegaan in de hoop een plekje in de Spiegeltent te vinden. Deze bleek helaas al zo goed als vol te zijn en ook de rij was erg lang. De optredens van Ed Harcourt en Kante hebben we daarom niet kunnen zien.

Afsluitend
Haldern is in alle opzichten een geweldig festival. Met 5000 betalende bezoekers is het klein en gemoedelijk festival. Dit geldt zowel voor de bezoekers als voor de vele vrijwilligers die aan het festival meewerken. Ook op het gebied van de bandjes is er voor ieder wat wils, het zal niet snel voorkomen dat er twee vergelijkbare artiesten direct achter elkaar spelen. Ik heb me er dan ook prima vermaakt en wellicht het leukste festival beleefd dat er is.

De gebruikte foto's zijn van: Maarten Bakker, Maartje van der Heijden en Griet Linsen

6 Comments:

At vrijdag, augustus 11, 2006 10:46:00 p.m., Blogger SnoopS said...

Grrrrrrr, kan je m'n naam nog niet eens goed spellen ? *duiveltje*

 
At vrijdag, augustus 11, 2006 11:50:00 p.m., Anonymous Anoniem said...

ik heb nog gevoetbald met Miracle Cure en iemand van die groep, ik heb geen idee wie, heeft van mijn flesje bier (dat eerder als limonade smaakte doordat het lauw was geworden :p) gedronken. :D :P
Haldern was geslaagd! spijtig dat wij zo vroeg door gingen waardoor we een paar groepen gemist hebben.

leuk verslag!!

 
At zaterdag, augustus 12, 2006 10:11:00 a.m., Anonymous Anoniem said...

The Cooper Temple Clause dus niet gezien? Jammer, ik had er graag een verslagje van gelezen. Ze zijn zelf nogal lyrisch over het festival (het is hun favoriet) en noemen uiteraard ook de vele regenval (die ene foto ziet er idd wel heavy ja). Ik map hopen dat het Pukkelpop volgende week niet zo is...

 
At zaterdag, augustus 12, 2006 5:10:00 p.m., Blogger Maarten said...

@ SnoopS, :$

Nu moet het wel kloppen.

@ Gretel, dank u wel

@ Dannielle: nee, CTC hebben we niet gezien. We hebben toen lekker warm in de tent liggen kaarten. ;)

 
At zaterdag, augustus 12, 2006 8:04:00 p.m., Blogger SnoopS said...

... wat overigens ook erg gezellig was :D "100 voor deze kip, een koopje toch?" :D

enne, danku ;)

 
At donderdag, augustus 17, 2006 5:36:00 p.m., Anonymous Anoniem said...

ah, kek verslag je hoor!

 

Een reactie posten

<< Home