Lowlands 2006 - deel 1

Een paar dagen per jaar is de gemeente Biddinghuizen in Flevoland ongeveer 55.000 inwoners rijker. Nabij attractiepark Walibi wordt dan het festival Lowlands gehouden. Een festival met veel muziek maar
ook aandacht voor theater, literatuur en films. Dit jaar stond op 18, 19 & 20 augustus alweer de 14e editie op het programma (voor mij de 5e), een uitverkochte editie met een redelijk sterke line-up. Een diversiteit van bandjes op het programma, van bombastisch als Muse tot de breekbare muziek van Belle & Sebastian. Van grootheden als Placebo tot aanstormend talent zoals a balladeer. In het komende drieluik zal ik verslag doen van mijn Lowlands ervaringen. Vandaag deel 1, de donderdag en vrijdag.

Donderdag
Om 12.45 wordt er aangebeld en staat mijn vervoer richting het station voor de deur. Een treinreis zonder vertragingen brengt mij (en vele anderen) naar het station van Lelystad. De rij naar de pendelbussen is al snel gevonden en onder genot van een biertje wachten we (Paul en ik) geduldig op de bus. Opeens verschijnen er zeven pendelbussen en kunnen we dus meteen mee richting “de wachtrij”.

De wachtrij op donderdagmiddag.

Via de rechtkant langs de bomen kunnen we vrij ver vooraan in de rij gaan staan. De eerste deuren staat al open. Dit is uitzonderlijk aangezien de deuren nooit voor 18.00 uur open gaan. De organisatie verwacht noodweer en chaos die avond en wil dan het liefst zoveel mogelijk mensen binnen hebben. Door deze meevaller (want het noodweer blijft uit) zijn we al snel binnen en om 17.15 uur staat ons tentje al op een dan nog vrijwel leeg camping 4. Dan begint het wachten en het bewaken van ons plekje. Een andere groep (waartoe ook Jop en Maartje behoren) wil naast ons staan, vandaar dat we ons een groot gebied hebben toegeëigend. Even na 21.00 uur wordt ik gebeld dat ze gearriveerd zijn en even later heb ik ze het plekje gewezen. Na een aantal biertjes gedronken te hebben nemen we nog even een kijkje bij de 24-uurstent. Daarna is het bedtijd.

Ondergetekende bewaakt z'n plekje op camping 4

Vrijdag
Na een goede nachtrust staat voor mij een topdag op het programma. Vrijwel de gehele dag staan er bands geprogrammeerd die ik graag wil bekijken en er is maar weinig tijd voor een hapje en een drankje.

De band Wolfmother heeft de eer om het eerste optreden in de Alpha-tent te verzorgen. De muziek van trio uit Australië heeft het meeste weg van een mix tussen Black Sabbath en Led Zeppelin. Ze worden aangekondigd als “rock from another dimension”, harde gitaarlijnen, hoge vocale uithalen en opwindende orgelpartijen dus. Vanmiddag is het niets anders, vooral de nummers ‘Woman’ en ‘Mind’s Eye’ krijgen het publiek in de goed gevulde Alpha in beweging. Toch mist het optreden iets, bepaalde delen zijn wat langdradig en sloom doordat zanger en gitarist Andrew Stockdale nog al eens in een jam verzeild raakt. Op dit minpuntje na blijkt Wolfmother toch een prima festivalopener te zijn.

Razorlight

Dan is het tijd terug te lopen naar het Grolsch podium waar het Britse Razorlight geprogrammeerd staat. Twee jaar terug stonden ze nog in India (de kleinste tent van Lowlands) voor ongeveer 30 mensen te spelen (waaronder ondergetekende) nu staan ze in een bomvolle Grolsch. Dat er ongeveer 4500 Britten tussen staan komt de sfeer alleen maar ten goede. Waar de band in het thuisland al erg groot lijken ze in Nederland met hun tweede album “Razorlight” nu ook eindelijk door te breken. De band speelt in een hoog tempo, strak en met zanger Johnny Borrell hebben ze een echte show- en frontman in handen. De liedjes van het tweede album komen live beter uit de verf dan op de plaat maar de tent gaat echt los bij nummers als ‘Vice’ en ‘Golden Touch’ die van het debuutalbum afkomstig zijn. Een erg goed optreden.

De volgende band die ik zie zijn The Magic Numbers die voor het tweede achtereenvolgende jaar op Lowlands staan. Waar vorig jaar nog het kleine Charlie podium voor ze klaar stond hebben ze nu “promotie” gemaakt naar de Grolsch. De tent is niet helemaal vol gelopen voor dit viertal uit London. Bij de eerste twee liedjes is het geluid ronduit beroerd, dit wordt gelukkig daarna verholpen waardoor het een leuk optreden wordt. De lieve, sfeervolle jaren ’70 hippiepopliedjes krijgt het publiek lekker in beweging.

Halverwege verlaat ik de tent op zoek naar een mooi plekje bij The Veils.
Deze band maakt zijn debuut op Lowlands. Twee jaar geleden stonden ze ook al geprogrammeerd maar zegden ze af omdat de band uit elkaar ging. Nu staat er dus een nieuwe band op de bühne geheel naar de zin van zanger Finn Andrews.

Finn Andrews en Sophia Burn van The Veils

De set bestaat vooral uit nummers van het net verschenen Nux Vomica, slechts een drietal nummers is afkomstig van het debuutalbum. Dit heeft dan ook z’n weerslag op het publiek dat naar vrijwel onbekende liedjes staat te luisteren. De band is zeker in vorm en Finn voelt zich zichtbaar op zijn gemak. Hierdoor komen de donkere (hier en daar wordt geflirt met Nick Cave) en spannende liedjes prima uit de verf.



Na een klein uurtje kom ik weer met kippenvel de tent uit, een erg goed teken.
Van Bloc Party, een band die zeker op mijn programma stond, krijg ik jammer genoeg niets mee. De Grolsch-tent is tot de nok toe gevuld waarop ik maar besluit op één van de tribunes te gaan zitten en een hapje te gaan eten. Dat moet immers ook gebeuren.

Een van de leukste albums van 2006, Eyes Open, tot nu toe is gemaakt door het uit Dundee (Schotland) afkomstige Snow Patrol. Op vrijdagavond is deze band de afsluitende act van de Grolsch-tent. Om op Lowlands te kunnen spelen heeft de band zelfs een optreden op een festival in Oostenrijk afgezegd. Dat de band een reputatie heeft dat live optredens nog wel eens achterblijven bij de albums komt vanavond opnieuw uit, ondanks dat de band zichtbaar zijn best doet. Het eerste half uur van het optreden valt ronduit tegen, de liedjes klinken eentonig en de stem van zanger Gary Lightbody is lang niet zuiver. Het tweede half uur verandert dit en wordt het optreden toch nog goed. Het prachtige “Chasing Cars” krijgt de tent stil en ‘You’re All I Have’ krijgt het publiek aan het springen. Maar het absolute hoogtepunt moet dan nog komen. Tijdens ‘Run’ gaan er bij de zin “Light up, light up” opeens duizenden aanstekers de lucht in, een actie bedacht door platenwinkel Boudisque. Zowel de band als het publiek genieten zichtbaar van dit moment. Het optreden van Snow Patrol is leuk maar zeker niet meer dan dat.
Na het optreden van Snow Patrol wandel ik nog even naar Alpha om daar de tweede helft van Placebo te bekijken. Het wordt ook meer kijken dan luisteren want erg veel geluid komt er niet uit de Alpha. De set bestaat uit nummers van het album Meds aangevuld met de grote hits zoals ‘Every You And Every Me’ en een prachtige cover van Kate Bush’s ‘Running Up That Hill’ Jammer genoeg heb ik niet heel veel meegekregen van het optreden want het deel dat ik hoorde klonk erg strak.

Straat theater

De afterparty van de Vrijdagavond vindt plaats in India waar Never Mind The British op het programma staat. Een ruim vier uur lang feest met Britse muziek variërend van The Beatles tot Editors. Rond één uur willen de voetjes niet meer en besluit ik mijn tentje op te zoeken.