Lowlands 2006 - deel 2

Een paar dagen per jaar is de gemeente Biddinghuizen in Flevoland ongeveer 55.000 inwoners rijker. Nabij attractiepark Walibi wordt dan het festival Lowlands gehouden. Een festival met veel muziek maar
ook aandacht voor theater, literatuur en films. Dit jaar stond op 18, 19 & 20 augustus alweer de 14e editie op het programma (voor mij de 5e), een uitverkochte editie met een redelijk sterke line-up. Een diversiteit van bandjes op het programma, van bombastisch als Muse tot de breekbare muziek van Belle & Sebastian. Van grootheden als Placebo tot aanstormend talent zoals a balladeer. In het komende drieluik zal ik verslag doen van mijn Lowlands ervaringen. Nu deel 2, een beschrijving van Lowlands zaterdag.

Zaterdag
Na alweer een goede nachtrust (dat slapen op festivals gaat me steeds beter af) sta ik rond 09.30 naast mijn tentje. Een beetje brak maar wel uitgeslapen. De opnieuw voorspelde regen is in geen velden of wegen te bekennen.

De eerste act van de dag staat in de India tent en is de trotste winnares van een Essent Award. Een Nederlandse popprijs waarvan de winnaars traditioneel op Lowlands zaterdag in de India hun kunsten mogen vertonen. Charlie Dée is een Rotterdamse singer/songwriter, aankomend najaar gaat ze samen met Solo op tournee. Live doet ze me een beetje aan Ellen ten Damme denken. Haar standaard en niet bijzondere liedjes, aangevuld met haar matige Engelse uitspraak maken dit een optreden dat me niet lang zal bijblijven.
Coolpolitics in de Lima is al een flinke tijd bezig en het is er behoorlijk druk. Met een roti-rol (zo lekker) in de hand beluister ik dit debat vanaf een lekkere zitplaats in de zon.

a balladeer

Niet lang daarna staan De Kevers geprogrammeerd in de Bravo, De Kevers is de Nederlandse vertaling van The Beatles, dit gegeven dekt dan ook direct de lading van het optreden. Het schrijversduo Robbert-Jan Henkes en Erik Bindevoet brachten enkele jaren geleden het boek ‘Help! The Beatles in het Nederlands uit’ waarin zij alle liedjes van The Beatles een Nederlandse (en vaak wat vrije) vertaling gaven. Tijdens dit optreden werden deze vertalingen vertolkt door vele Nederlandse artiesten zoals Solo, Jaqueline van Krezip, Floor van After Forever etc. Op de vele videoschermen die de Bravo rijk is werden de teksten vertoond waardoor er een leuke karaokesfeer ontstond. ‘Gisternacht’, inderdaad een vertaling van ‘Yesterday’ klonk erg mooi in het Nederlands. Al met al blijken De Kevers een leuk tussendoortje te zijn.
Na een halfuurtje verwissel ik de Bravo voor de kleinere India waar opnieuw een Essent Award winnaar mag optreden. a balladeer is aan de beurt. Het debuutalbum Panama doet het erg goed en dat is onmiddellijk terug te zien aan de opkomst van het publiek. Helaas staat het geluid niet helemaal goed afgesteld waardoor de gitaarpartijen veel te schel klinken. a balladeer kan deze keer niet overtuigen (ik heb ze al meerdere malen beter zien spelen). Toch klapt en zingt de volle India met veel plezier met Marinus en zijn maten mee.

In Lima is het de beurt aan het Britse / Braziliaanse Guillemots. En vanaf de eerste seconde van het optreden spelen ze een gewonnen concert. Het publiek klapt, danst en springt enthousiast mee op de muzikale chaos, en toch pakkende liedjes, die op het podium gespeeld worden. De band speelt een set opgebouwd uit nummers van hun EP ‘From The Cliffs’ en van hun nieuwe album ‘Through The Windowpane’. Een gitarist die zijn gitaar bespeelt met een accuboor, een zanger / toetsenist met 2 keyboards en een houten stoel en een beeldschone bassiste met een contrabas. Guillemots is een opvallende verschijning maar absoluut één van de hoogtepunten van deze Lowlands editie. Hopelijk zullen we nog met deze band te maken krijgen.

Guillemots bassiste Aristazabal Hawkes

Een kleine driekwartier later staat in de Grolsch het optreden van The Frames op het programma. Ik zag deze Ierse rockband een klein jaartje terug al in Tivoli, toen werd het een waar feest. Ook nu gebeurt dit weer. Zanger en gitarist Glen Hansard heeft er duidelijk zin in, hij staat geregeld te springen en dansen, en hij steekt met deze energie ook het publiek aan. Geregeld dienen we mee te joelen en zingen en af en toe worden we zelfs aangezet tot dansen. Een kapotte microfoon tijdens ‘Fake’ deert ook niet, het nummer wordt gewoon afgemaakt op de microfoon van de bassist. ‘Fake’ is ook meteen, samen met de nieuwe single (dubbele A-kant) ‘Falling Slowly’ een van de hoogtepunten van de set, die naar mijn mening iets te sloom en langdradig is. Met een iets hoger tempo en iets snellere liedjes had dit tot een van de hoogtepunten van het festival uit kunnen groeien, nu blijft het slechts bij een goed optreden.

Na The Frames bekijk ik weer wat straattheater in de buurt van de festivalmarkt. De Grolsch stroomt inmiddels weer behoorlijk vol voor The Raconteurs. Ik besluit echter naar de India te lopen waar The Noisettes staan te spelen. Een enthousiast Brits Indie trio wat rondom de zwarte zangeres Shingai Shoniwa is geformeerd. De zangeres doet met haar verschijning een beetje aan een jonge Skin terug denken. Van deze band zullen we de komende jaren zeker nog wel wat gaan horen.
Na een paar liedjes is het etenstijd, mijn tortilla eet ik op met op de achtergrond de feestmuziek van Nomades et Skaetera. Een Franse band die een mengelmoes van rock, ska en world de Lima in blaast. Ze krijgen hiermee de tent behoorlijk aan het dansen.

The Frames

In een vrij volle India staat Dirty Pretty Things inmiddels op het punt van beginnen dus ik zoek snel mijn plaatsje. Dirty Pretty Things is de band van oud Libertines zanger Carl Barat en is typisch zo’n band waarvan je maar af moet wachten hoe ze op het podium verschijnen, totaal dronken / stoned of juist vrij fit. Gelukkig voor Lowlands krijgen wij een vrij fitte band die een steengoede rock ‘n ‘ roll show neerzetten. Een paar weken voor het festival was het nog onzeker of het optreden wel doorging of dat er een reserve gitarist mee zou komen, zanger Barat had namelijk zijn sleutelbeen gebroken. Vanavond bleek al deze ophef voor niets, met een Union Jack als mitella speelde hij gewoon zelf gitaar. De set, bestaande uit nummers van het album ‘Waterloo to Anywhere’ en enkele liedjes van The Libertines, wordt er in niet meer dan vijfendertig minuten doorheen gejaagd daarmee de India in vuur en vlam zettend. Het feestje voor het podium, dat grotendeels aan onze Engelse gasten te danken is, geeft nog een extra dimensie aan het optreden.

Na een korte glimp opgevangen te hebben van Iggy Pop loop ik verder naar Alpha waar niet veel later Massive Attack zal optreden. Een plekje op de heuvel is goed genoeg aangezien ik niet heel veel van de band ken en ik zo de lichtshow en het publiek ook wat beter kan bekijken. Wat volgt is een degelijke maar sfeervolle show. Met veel en goed verzorgde zang. ‘Teardrop’ en ‘Unfinished Sympathy’ blijken live ook juweeltjes te zijn.

Na een uurtje X-Man 3 (film), een paar minuten 90’s-Now (dansfeest) en even en stukje Balkan Beats heb ik m’n tentje maar weer opgezocht.