Lowlands 2006 - deel 3

Een paar dagen per jaar is de gemeente Biddinghuizen in Flevoland ongeveer 55.000 inwoners rijker. Nabij attractiepark Walibi wordt dan het festival Lowlands gehouden. Een festival met veel muziek maar
ook aandacht voor theater, literatuur en films. Dit jaar stond op 18, 19 & 20 augustus alweer de 14e editie op het programma (voor mij de 5e), een uitverkochte editie met een redelijk sterke line-up. Een diversiteit van bandjes op het programma, van bombastisch als Muse tot de breekbare muziek van Belle & Sebastian. Van grootheden als Placebo tot aanstormend talent zoals a balladeer. In het komende drieluik zal ik verslag doen van mijn Lowlands ervaringen. Nu het derde en laatste, een beschrijving van Lowlands zondag en the morning after.

Zondag
In de nacht van zaterdag op zondag is het wat onrustig op de camping. Veel groepen blijven lekker buiten zitten wat soms voor hilarische momenten zorgt zoals bijvoorbeeld een mix van een loeiende koe en een legioen voetbalsupporters. Geslapen wordt er dus weinig die nacht. De volgende ochtend is het weer ook totaal anders als de voorbije dagen. Het is grauw, er waait een koude wind en het zonnetje is niet te zien.

Met een kop verse koffie kijk ik vanaf een nog bijna verlaten Lowlands terrein naar de Tai Chi oefeningen die in de Lima uitgevoerd worden. De tent staat aardig vol met ongeveer 700 mensen die even de spiertjes los willen gooien om pijnloos door de laatste dag heen te komen. Zelf zit ik wel goed op de grote, uit autobanden opgebouwde, schommelstoel.

Daar was dan eindelijk de beloofde regen

In de India staat om half 12 al het Engelse duo Nizlopi op de planken. Een beatboxende bassist en een gitaarspelende zanger die half pratend half zingend zijn teksten de microfoon in werkt. Na twee liedjes heb ik het wel gezien maar aan de andere kant is de sfeer in de India wel erg goed. De tent staat behoorlijk vol, zeker als je naar het tijdstip kijkt en er wordt behoorlijk op los gedanst, zeker bij de hit 'JCB'. Tegen het einde van de set wordt er gevraagd of er misschien een MC in de zaal aanwezig is. Een jongen uit het publiek voelt zich geroepen en gooit er een behoorlijk goede rap uit. Luke Concannon en John Parker weten van geen ophouden want ze spelen bijna een kwartier langer door dan volgens het programma de bedoeling is. Muzikaal sprak het mij niet aan maar het was leuk om eens te bekijken.
Waar het tijdens het optreden van Nizlopi nog zachtjes regent gaan de sluizen even na afloop hiervan definitief open. Toch weerhoudt dit mij er niet van om richting Bravo te vertrekken. De eerste meters loop ik maar het laatste deel dient toch gesprint te worden om nog enigszins droog te blijven. De rest van de dag wordt getekend door stevige regen buien hier en daar vergezeld met wat onweer.

De reden voor mijn bezoek aan Bravo is het optreden van Johan, een band die naar mijn mening door Dolf Jansen, die ons (Jop en mij) even daarvoor op een welgemeend “Fuck You Mate” heeft getrakteerd, terecht als de beste band van Nederland wordt aangemerkt.
De band, die dit jaar haar derde album ‘THX JHN’ uitbracht trekt behoorlijk wat publiek, de Bravo is zo goed als gevuld. Met een set list bestaande uit nummers van alle drie de albums van de Hoornse band en het vertonen van de videoclips van de laatste twee singles ‘Oceans’ en ‘Walking Away’ gaf de band een heel sterk optreden. Naar contact met het publiek is de band geen moment op zoek, ze laten de muziek puur voor zichzelf spreken. En met het repertoire van Johan lukt dit prima.

The Kooks mag proberen om de India weer in een dansende massa te veranderen. Al meteen blijkt de frisheid die de band van het voorjaar nog had er af te zijn en de band het optreden op routine speelt. Hierdoor komt het optreden nooit echt los en ligt de verveling op de loer. Zanger Luke Pritchard begint steeds meer de neiging te krijgen zich als een showman te gedragen, waarschijnlijk veroorzaakt door de aandacht die hij krijgt van het vrouwelijke deel van het publiek. Wel worden we op een nieuw nummer getrakteerd, een nummer dat nauwelijks opvalt tussen de rest van de set. Meer van hetzelfde dus. Een lange pauze en werken aan nieuw materiaal zou de band naar mijn idee meer dan goed doen.

!!! moest vorig jaar afzeggen en kwamen als goedmaker dit jaar wel naar Lowlands. Wat ik op het podium van Bravo aantref is, net als bij Guillemots, een muzikale chaos. Vooral veroorzaakt door het aantal drummers die de band rijk is en de meer dan enthousiaste zanger. Na twee nummers heb ik het wel gezien en loop naar buiten. Daar tref ik straatartiest François Blanc aan die gewapend met een prachtige handpop (die erg op een oude schilder lijkt) en een schildersezel het publiek vermaakt. Erg leuk om even te zien.

Straatartiest François Blanc

Het optreden van Pannanonia All Stars Band in Lima bekijk ik lekker zittend vanaf een bankje buiten de tent. Nou ja lekker, het regent zo nu en dan behoorlijk. Toch weet deze ska band uit Hongarije het publiek behoorlijk aan het dansen te krijgen, zelfs ver buiten de tent. Op weg naar Grolsch wordt er nog even gegeten en gedronken en eenmaal in de Grolsch tent pak ik nog net het laatste en behoorlijk rockende liedje van het New Yorkse Yeah Yeah Yeahs mee. Wanneer zij eenmaal klaar zijn wordt er een mooie plaats gereserveerd voor het volgende optreden.

Het wachten is namelijk voor de band die voor mij het hoogtepunt van het festival moet worden, Belle & Sebastian. De sympathieke Schotten uit Glasgow zijn niet erg vaak in Nederland te bewonderen en aangezien ik het optreden afgelopen mei in Paradiso ook al heb moeten missen werd het nu echt hoog tijd. De inmiddels tienkoppige band voelt zich zichtbaar op het gemak ik de bomvolle tent en krijgt zonder al te veel moeite het publiek mee. Zanger Stuart Murdoch heeft zich de laatste jaren behoorlijk weten te ontwikkelen van verlegen en fragiele zanger tot een zelfverzekerde zanger en kan het niet laten om te dansen en veelvuldig het publiek op te zoeken. Voor het liedje ‘Lord Anthony’ komt hij rustig tussen op het hek bij het publiek zitten om zich door een meisje een laag mascara aan te meten. Eenmaal terug op het podium veegt hij dit nog even lekker uit om na afloop voor door gitarist Stevie Jackson voor “Brian Molko” uitgemaakt te worden. Verder op in de set mag, tijdens ‘Jonathan David’ een gelukkige vrouwelijke fan een dansje komen doen met Stuart aangezien hij toch even niets te doen heeft en dit mooi in de sfeer van het nummer past. De band weet via haar zoete en lieve popmuziek de toch grote Grolsch om te toveren tot een sfeervolle huiskamer. Dat daarbij het volume aan de zachte kant staat komt deze sfeer alleen maar ten goede. Na ongeveer zeventig minuten, en een set die de gehele discografie van Belle & Sebastian doorkruist, komt er uiteindelijk een einde aan dit prachtige huiskamerconcert.

Belle & Sebastian

Voor Belle & Sebastian heb ik een mooie plek en de eerste vijf nummers van Muse laten schieten. Veel dichter dan een plekje buiten de Alpha kom ik niet maar daar is het concert via de videoschermen ook prima te volgen. De band maakt een strakke en sterke indruk en krijgt zonder al te veel moeite de ruim 20.000 toeschouwers mee in hun tirades. In Muse heeft Lowlands 2006 een perfecte afsluiter gehad. En zo'n ramp is het ook weer niet dat ik ze gemist heb, 28 november zie ik ze in de Brabanthallen in Den Bosch.

Toen was het de bedoeling om in de buitenbioscoop de film V for Vendetta te kijken maar door de kou en de vermoeidheid zijn we niet veel verder gekomen dan het eerste uur. Het deel dat ik gezien heb smaakt absoluut naar meer maar dan thuis in een comfortabele stoel.

Na een lang weekend van bands, theater en films bekijken kom ik tot de volgende top tien.
1. Belle & Sebastian
2. Guillemots
3. The Veils
4. Johan
5. Wolfmother
6. Dirty Pretty Things
7. The Frames
8. Razorlight
9. Muse (omdat ik teveel gemist heb)
10. Snow Patrol

Maandag
Om zes uur gaat de wekker en ondanks de kleine twee uurtjes slaap voel ik me aardig fit. Na snel de buren gewekt te hebben, zoals afgesproken, is het tijd om even de tas in te pakken en het tentje af te breken. Dit lukt vlot waardoor we rond 07.15 uur camping 4 definitief achter ons laten. Nou ja, tot donderdag 16 augustus 2007 dan. De rij bij de bussen valt mee en al snel zijn Paul en ik in de bus naar Lelystad. Via een korte omrit met de trein, dat krijg je als je per ongeluk de verkeerde pakt, ben ik even na 11.00 uur thuis. Na een warme douche, een stevig ontbijt is het dan al weer tijd voor het volgende feestje, Lappendag Hoorn.

Inpakken en wegwezen