Rock Werchter 2007: vrijdag 29 juni

Na een korte maar redelijk goede nachtrust breekt de tweede dag van Rock Werchter aan. Op papier is de line-up vandaag het sterkst, dat belooft veel goeds. De weersverwachting is juist het tegenovergestelde, er komt regen aan. Lichamelijk blijkt het een dag van doorkomen te zijn, het springen, hossen en vechten in het eerste vak bij Muse heeft toch behoorlijk wat blauwe plekken en spierpijn opgeleverd. Maar toch hoor je mij geen moment klagen. ;)

Op de weide

Hier volgt deel twee van het verslag dat Marc en ik schreven voor Coldplayfans.

The Van Jets (Main Stage)

Waar veel Vlaamse bands die recentelijk een nieuw album uitgebracht hebben – waaronder Mintzkov, Ozark Henry, Zita Swoon en Absynthe Minded – dit jaar niet de kans krijgen om op Rock Werchter te (mogen) spelen, valt de eer aan The Van Jets om de Main Stage op vrijdag te mogen openen. Terecht ook, want debuutalbum Electric Soldiers is een zeer sterke plaat gebleken. De rockband heeft er dan ook ruim drie jaar aan kunnen sleutelen sinds zij talentencompetitie Humo’s Rock Rally 2004 wonnen. Terwijl de lucht grijs oogt en de eerste druppels naar beneden dreigen te vallen, schudt het viertal onder leiding van zanger/gitarist Johannes Verschaeve de Werchterweide wakker met vuige rocksongs waaronder de singles ‘Johnny Winter’, ‘Our Love = Strong’ en natuurlijk ‘Electric Soldiers’ zelf. Prima substituut voor koffie bij het ontbijt; je bent gegarandeerd meteen wakker.

Jason Mraz – (Pyramid Marquee)

Een half uur nadat The Van Jets dag 2 van Rock Werchter openen betreedt de singer-songwriter Jason Mraz het podium van de Pyramid Marquee. Gedurende vijftig minuutjes trakteert hij het publiek op een flinke dosis zonnige feelgood liedjes. Dit vormt een schril contrast met het weer aangezien het inmiddels begonnen is met regenen. Het contact met het publiek is een belangrijk element in het optreden van de zanger uit San Diego. Al tijdens het eerste nummer krijgen wij het refrein aangeleerd voor een liedje over megabiertjes. "I got no dope, all I got is my forty. Ain't got nobody that I can call my shorty" wordt vervolgens luidkeels meegebruld . Ook de rest van het optreden bestaat uit de nodige grappen (ondermeer over Lilly Allen), een menselijke trompet, een operastem, enkele polaroid foto’s en de nodige MC-rapinterventies. Kortom, een heerlijk vrolijk begin van een lange festivaldag.

Oi Va Voi (Pyramid Marquee)

Terwijl het krijsende geschal van Enter Shikari in de verte nog door de weide dreunt, staat de muziekliefhebber met wat meer oor voor detail in de Pyramid Marquee. Tromgeroffel klinkt er bij opkomst van het zevenkoppige Oi Va Voi, een groep Joodse volksmuzikanten die voor deze concertreeks de expressieve violiste Anna Phoebe heeft meegevraagd. De slinkse sexy sessiemuzikante zweept eigenhandig met haar strijkstok de eerste indrukwekkende akkoorden van openingsnummer ‘Dissident’. Wat begint als een leuk feestje zakt het geheel na een paar nummers in elkaar wanneer eentonigheid in de vorm van lieflijke ballades de overhand dreigt te nemen. Grote afwezige overigens is KT Tunstall; ooit zélf nog een sessiemuzikante van de formatie. Maar laten we eerlijk wezen, Tunstall heeft Oi Va Voi dezer dage ook niet meer nodig.

Kings of Leon – (Main Stage)

Rond drie uur in de namiddag betreden drie broers en een neef met de zelfde achternaam de Main Stage. Het gaat dan natuurlijk om leden van de familie Followill en van de band Kings of Leon. Onmiddellijk is duidelijk dat dit podium een fractie te groot is voor de band. Het eerste deel van het optreden is daarom ook vrij mat.. De rauwe blues en rock’n’roll van de uit Tennessee afkomstige band klinkt goed maar komt gewoonweg niet goed uit de verf. Na dit aarzelende en saaie begin komt de show met nummers als 'The Bucket', 'Molly's Chambers' en 'On Call' beter op gang. Aan het eind van het optreden wordt de weide nog getrakteerd op een leuke uitsmijter. Gewapend met een tamboerijn zingt zanger Eddie Vedder van Pearl Jam tijdens het laatste nummer met Kings Of Leon mee.

Joan As Police Woman (Pyramid Marquee)

Op Lowlands vorig jaar en in menig concertzaaltje in België en Nederland daaropvolgend wist Joan Wasser al veel zieltjes te veroveren met haar prachtige, soulstem. Oh, en haar liedjes mogen er uiteraard ook wezen, getuige haar méér dan prachtige debuutalbum Real Life uit 2006. Ditzelfde album wordt vanmiddag dan ook bijna in haar geheel (en waarschijnlijk voorlopig voor het laatst) gepresenteerd in een nagenoeg volle Pyramid Marquee. ‘The Ride’ gaat door merg en been, evenals ‘I Defy’ wat het live helaas zonder achtergrondvocalen van Antony Hegarty moet doen. Tussen de nummers door babbelt de goedlachse Joan er lekker op los, wat merendeels met een verdiende glimlach van het publiek beantwoord wordt. We zijn tevreden.

Kaiser Chiefs (Main Stage)

“Ruby ruby ruby ruby, aaaaaaahhhh”. Wie kent de woorden van deze aanstekelijke monsterhit nu nog níet? Waar Kaiser Chiefs zijn belangrijkste concurrent Franz Ferdinand inmiddels op alle fronten lijkt te gaan ontstijgen, staat de inmiddels massaal toegestroomde weide vol met nieuwsgierige pottenkijkers. Opvallend dan ook dat de populaire Britten nog steeds op zo’n vroeg tijdstip op het programma staan van Rock Werchter. Zanger Ricky Wilson haalt zoals vanouds het uiterste uit zichzelf, en krijgt met volle overgave de voorste vakken aan het kolken. Hoewel niet alle nummers op de setlist vanmiddag even sterk zijn, blijken enkel hits als ‘Everyday I Love You Less And Less’, ‘Everything Is Average Nowadays’, ‘Ruby’, ‘I Predict A Riot’ en de onvermijdelijke toekomstige kraker ‘The Angry Mob’ al te volstaan voor een méér dan geslaagd festivaloptreden. Dat beloofd wat voor Lowlands en Pukkelpop deze nazomer, waar de band ongetwijfeld heel wat later op de dag zal spelen. Met hetzelfde resultaat.

Bloc Party – (Main Stage)

Eerder dit jaar leverde Bloc Party het nieuwe album "A Weekend In The City" af waarmee de Britse Band aangaf een flinke sprong naar volwassenheid heeft gemaakt. Deze middag bewijst de band dat deze groei ook in de live shows heeft plaats gevonden. Zanger Kele Okereke heeft zich van een verlegen zanger ontwikkeld tot een charismatische frontman. De regen die gedurende het eerste deel van het optreden met bakken uit de lucht komt deert het publiek niet, de nerveuze ritme’s van drummer Matt Tong en gitarist Gordon Moakes brengt een groot deel van de weide aan het dansen. Aan het einde van het concert laat Kele Okereke zien dat Ricky Wilson van Kaiser Chiefs niet het alleen recht heeft op het rennen tussen de vakken door. Mede hierdoor gaan op 'Like Eating Glass' en 'Helicopter' alle remmen los en laat zelfs de zon zich even zien.

Queens of the Stoneage – (Main Stage)

In de laatste zeven jaar prijkte de bandnaam Queens Of The Stoneage niet minder dan vijf keer op de line-up van het festival. Dat de band van Josh Homme graag gezien is op Rock Werchter mag dus wel duidelijk zijn. Ook dit jaar laat de band zien dat het niet onterecht is dat de band zo vaak op het festival speelt. Gedurende een uur daveren, treiteren en swingen Josh Homme en bandleden door een strakke en degelijke set. Een set die bestaat uit de meest bekende nummers van de band en is aangevuld met enkele liedjes van het pas verschenen Era Vulgaris. Met de nodige dosis humor wordt publieksfavoriet 'No One Knows' aangekondigd als een nummer dat de band nog nooit gespeeld heeft. Tijdens 'Feel Good Hit Of The Summer neemt Homme zijn hele drogisterij met het publiek door om er vervolgens aan toe te voegen dat als Amy Winehouse hetzelfde nam, ze nu een dode Amy zou zijn.

Arctic Monkeys (Main Stage)

Het wordt de Arctic Monkeys vaak verweten veel te routineus te werk te gaan wanneer ze op een podium staan, ondanks dat de live recensies er achteraf ook nooit om zullen liegen. Als live band staat het immers altijd als een huis, en vanavond is hierop geen uitzondering. Waar de band precies een week eerder nog het Glastonbury festival mocht headlinen, mogen ze op Rock Werchter opwarmen voor Pearl Jam. Niet slecht voor een band met slechts twee albums op zak. Op dit festival overkomt dat alleen de allergrootsten (laatste keer: Coldplay in 2003). Grote verschil in vergelijking met het optreden van vorig jaar zit hem in de indrukwekkende lichtshow die zij ditmaal hebben meegenomen. Werkelijk élk nummer – zeventien in totaal – wordt vanavond met luid gejuich, geschreeuw en gefluit onthaald. Of het merendeel van deze verafgoding nu afkomstig is van de vele verdwaalde Britten op de weide zullen we nooit weten. De vraag is nu nog natuurlijk hoe het de Arctic Monkeys zal vergaan over pakweg 10 jaar. De tijd zal het leren…

Pearl Jam (Main Stage)

Pearl Jam heeft iets goed te maken met Rock Werchter. Tot twee keer toe annuleerden de Amerikanen hun optreden op het laatste moment. Driemaal is scheepsrecht, en het optreden in 2007 krijgt dan toch eindelijk groen licht. Het vijftal begint direct vol gas. Vanaf de machtige opener ‘Last Exit’ overrompelt de band. Zo vuig en bezield hebben we de afgelopen jaren weinig rockgroepen horen klinken. Zanger Eddie Vedder weet in al zijn grootsheid te imponeren, getuige de vele goedkeurende blikken in het zichtbaar genietende publiek. Vele klassiekers passeren de revue, variërend van de vier openingstracks van albumklassieker Ten (‘Once’, ‘Even Flow’, ‘Alive’ en ‘Why Go’), ‘Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town’, ‘Dissident’ , ‘Do The Evolution’ en ‘Better Man’. Als kers op de toch al grote taart komt QOTSA-zanger Josh Homme nog een vluchtig refreintje meezingen met de Who cover ‘Baba O’ Riley’. Dat ‘Jeremy’ en ‘Black’ vanavond op de setlist ontbreken, daar zullen weinig mensen over treuren. Het optreden illustreert met volle overtuiging waarom Pearl Jam al jaren tot de populairste liveacts van haar generatie behoort.