Rock Werchter: zaterdag 30 juni 2007

Na de regen van de vrijdag belooft het zaterdag goed weer te worden. Er is geen regen voorspeld en ondanks enkele wolken schijnt er een lekker zonnetje. Op papier is het de minste dag van het festival maar met Snow Patrol, The Killers en The Good, The Bad & The Queen op het programma is er nog meer dan genoeg leuks te zien. Misschien nog wel belangrijker dan het weer is dat mijn lichaam ook weer hersteld is, van de rugklachten en de zere voetjes van de vrijdag is geen sprake meer. En dus beginnen we voor de derde keer aan de lange wandeling (1,5 km) naar het festivalterrein.

Op de Weide

Hier volgt het derde deel van het verslag dat Marc en ik schreven voor Coldplayfans.

De Heideroosjes (Main Stage)

Opvallend toch dat juist de Heideroosjes, de band die altijd zo normaal is gebleven, zich tussen de meest populaire Nederlandse bands in België mag scharen. Een band die voor 200 euro komt opdagen om op de allerkleinste (gratis) regiofestivals te headlinen, en ongetwijfeld ook slechts een schijntje vragen voor hun optreden op Rock Werchter. Het maakt Marco Roelofs en zijn mannen toch niets uit. Zij weten immers donders goed waar ze vandaan komen, en willen dat graag zo houden. Vandaag schudden zij de weide wakker door meteen na de vaste introsample ‘Oh, Heideroosje’ van De Havenzangers met het nummer ‘Psychic’ een paar vlammenwerpers uit te testen. Met een greatest hits set waaronder ‘Lekker Belangrijk’, ‘Time Is Ticking Away’, ‘Ik Wil Niks’, ‘Scapegoat Revolution’ en ‘United Scum’, aangevuld met materiaal van hun jongste CD 'Chapter Eight: The Golden State' kan niemand meer ontkennen dat de live-reputatie van de Limburgse band nog steeds als een huis overeind staat. Er zullen vandaag ongetwijfeld weer heel wat Heideroosjes T-shirts over de toonbank gaan.

Razorlight (Main Stage)

Om 13.45 is de festivalweide goed gevuld voor het optreden van het Britse Razorlight. Beter gezegd: voor Johnny Borrell en band. Ondanks dat het repertoire van de band voor een groot deel uit leuke en frisse popliedjes bestaat, draait eigenlijk het gehele optreden om deze zanger. Daarbij speelt de band ook nog eens volledig op de automatische piloot waardoor het geen moment sprankelt. Het zegt eigenlijk genoeg dat het hardste gegil van het, vrij jonge vrouwelijke, publiek plaatsvindt op het moment dat Borrell zijn shirt uittrekt. Zelfs de hitjes 'Golden Touch', 'America' en 'In The Morning' weten hier niets aan te veranderen. Jammer genoeg is het leuke frisse Razorlight van weleer nu echt omgevormd tot de Johnny Borrell show

Amy Winehouse (Main Stage)

De hamvraag wat iedereen tot nu toe bezig gehouden heeft is toch wel: Zal Amy Winehouse op komen dagen? De eigenaardige soulzangeres heeft immers de reputatie om op het laatste moment de hele boel af te blazen. Negen van de tien keer heeft dit te maken met overmatig alcoholgebruik van de toch vrij iele, kleine dame. Pinkpop was hier een kleine maand eerder ook al slachtoffer van. Hoewel vantevoren aangekondigd werd dat Winehouse wel dégelijk backstage gearriveerd was, moest het publiek én haar begeleidingsband toch dik twintig minuten wachten tot de zangeres dan eindelijk haar entree maakte op het podium. Stijlloos? Eigenlijk wel, maar zodra de eerste noten van het toepasselijke ‘Addicted’ door de luidsprekers schallen zijn we het alweer nagenoeg vergeten. De voortkabbelende mix van 60’s soul en jazz klinkt als een verademing na al het gitaargeweld op de Main Stage gisteren, en de band van miss Winehouse is prima op elkaar ingespeeld. De wat arrogant ogende vrouwelijke variant van enfant terrible Pete Doherty werpt een enkele minachtende blik naar het publiek alsof het haar allemaal niets kan schelen, terwijl ze wat plagerig met haar heupen schudt en tussendoor twee wodka colaatjes naar binnen giet. Het is juist dat haar repetoire zo lekker in het gehoor klinkt, want anders had ze vanmiddag ongetwijfeld de nodige middelvingers kunnen gaan tellen.

Klaxons (Pyramid Marquee)

De vaste Rock Werchtergangers kunnen zich misschien de befaamde “What the f*ck is going on?” gezichtsuitdrukkingen van de leden van Franz Ferdinand nog wel herinneren toen zij in 2004 in een afgeladen en laaiend enthousiaste Pyramid Marquee speelden. De new ravers van Klaxons weten nu ook hoe dat ongeveer gevoeld moet hebben. Zodra culthit ‘Atlantic To Interzone’ ingezet wordt ontploft de tent uit zijn voegen en begint men massaal op en neer te deinen, een stomverbaasde band achterlatend. De overige hits afkomstig van het dit jaar verschenen debuutalbum ‘Myths Of The Near Future’ zijn slim verdeeld over het gehele optreden, afgewisseld met minder bekend werk als ‘The Bouncer’ en ‘Hall Of Records’. Hier en daar is zelfs ook het kenmerkende trademark van de band, de befaamde glowsticks, te bespeuren in het publiek. Op deze editie van Rock Werchter is het nergens anders zo warm geweest in de tent. Een vereiste om te gaan zien op Lowlands volgende maand.

Snow Patrol (Main Stage)

Met 'Chasing Cars' heeft de Britse band Snow Patrol definitief de indiepop verruilt voor de stadionrock. Dat dit de band een plaatsje op het main stage oplevert is dan ook niet meer dan logisch stap. Ondanks dat de sympathieke zanger Gary Lightbody nog altijd een tikkeltje verlegen oogt laat de band zien gewoon op een dergelijk podium thuis te horen. Een sterk punt van de band is het hoge meezing gehalte van de liedjes en de interactie met het publiek. De nummers worden vaak kort door Lightbody ingeleid. Gedurende het optreden zingt en springt de weide uit volle borst mee met liedjes als '‘Run', 'Your All That I Have' en natuurlijk met de megahit 'Chasing Cars'. Snow Patrol heeft op onder meer Pinkpop al laten zien een ideale festivalband te zijn. Ook tijdens deze editie van Rock Werchter maken zij deze naam zeker waar.

The Killers (Main Stage)

Waar het bij Klaxons nog ernstig benauwd was binnen de Pyramid Marquee, daar wordt het al heel snel bloedheet in de voorste vakken alwaar The Killers op het punt staan om Werchter te doen laten trillen op haar grondvesten. De populaire band uit Las Vegas heeft vooralsnog enkel éénmaal op Pukkelpop gestaan, als we naar grote festivals binnen de Benelux gaan kijken. En dat terwijl deze graag geziene gasten elders op vrijwel élk groot festival hebben gespeeld. Dat zou een belangrijke reden kunnen zijn waarom juist zoveel mensen vandaag een mooi plekje vooraan proberen te krijgen bij dit viertal. Vanaf het moment dat de band aftrapt met ‘Sam’s Town’ begint de menigte al naar adem te happen. En deze levende kermisattractie houdt steevast gedurende de complete setlist aan met krakers als ‘When You Were Young’, ‘Somebody Told Me’, ‘Bones’, en ‘Mr. Brightside’, met korte rustpuntjes tussendoor waaronder recente hit ‘Read My Mind’. Ondertussen straalt de charismatische zanger/keyboardspeler Brandon Flowers, gestoken in gilet en vlinderdas, vanaf seconde nummer één. De kleine zanger mag zich zo langzamerhand anno 2007 gerust meten met de Bonos en Chris Martins van deze wereld. Opvallend ook, want een goede zanger is het allerminst. De 26-jarige moet het vooral van zijn uitstraling hebben, en dát heeft íe. Ook medebandleden Dave Keuning, Mark Stoermer en Ronnie Vannucci delen deze coolheid, weliswaar in iets mindere mate. Het moet heel raar lopen willen The Killers niet uitgroeien tot één van de grootste bands van de wereld.

Peter Gabriel (Main Stage)

Een levende legende, en tóch een klein beetje misplaatst op deze affiche van Rock Werchter. Dát is Peter Gabriel, voormalig zanger van Genesis en succesvol solozanger sinds begin jaren ’80. Terwijl de Killers aanhangers zich massaal terugtrekken richting drank,- en eettenten aan weerszijden van de Main Stage druppelen de voorste vakken langzaam vol met dertigers, veertigers, en zelfs vijftigers. De kalmte is zichtbaar wedergekeerd. Mensen krijgen de ruimte om weer op adem te komen. Een duidelijke generatiekloof wordt ineens zichtbaar, en dat maakt deze dag toch wel vrij bijzonder. Op het podium wordt Gabriel ondertussen omringd door een aantal klassemuzikanten, die stuk voor stuk krachtig hun mannetje staan. Voor het overgrote deel leveren zij gedurende 70 minuten zwaarmoedige edoch sfeervolle liedjes af, zoals ‘Intruder’ en ‘Blood Of Eden’. Je kan hier en daar een speld horen vallen, zélfs op het gras. Tijdens ‘Solsbury Hill’ en ‘Sledgehammer’ knikken de wat jongere omstanders met een blik van herkenning, maar voor de rest is dit optreden toch écht voornamelijk voor de fans bedoeld. Wellicht dat de man beter tot zijn recht was gekomen op TW Classic, een week later, maar die gedachte laten we maar even achterwege.

The Good, The Bad & The Queen (Pyramid Marquee)

Op een duister podium in de Pyramid Marquee en slechts verlicht door enkele voetlichten spelen enkele topmuzikanten (en helden van weleer) nummers van hun naamloze debuutalbum. We hebben het dan natuurlijk over The Good, The Bad & The Queen. De band bestaande uit Damon Albarn (Blur & Gorillaz), Paul Simonon (The Clash), Simon Tong (The Verve), drumlegende Tony Allen en een strijkersensemble. En dit gebeurt doen zij op een meer dan overtuigende manier. De band weet dezelfde duistere en geheimzinnige sfeer van het album tot leven te weken. Gedurende vijfenveertig minuten siddert de tent dan ook op nummers als 'History Song', 'The Good, The Bad & The Queen', 'The Kingdom of Doom' en 'The Bunting Song'. Ondanks het zwakker bis-nummer 'Mr Whippy, wat door één of andere foute rapper vertolkt wordt, heeft Werchter mogen ervaren dat The Good, The Bad & The Queen niet alleen op papier maar zeker ook op het podium een ware supergroep is.

The Chemical Brothers (Main Stage)

Het is aan The Chemical Brothers om alweer de derde dag van Rock Werchter af te sluiten, een taak die het tweetal wel besteed is. Vanuit een soort cockpit gevuld met vele knoppen verzorgen de heren een vijftal sets die op hun beurt weer uit een aantal liedjes als 'Galvanize en 'Hey Boy Hey Girl' bestaan. De stevige beats van Tom Rowlands en Ed Simons krijgen de weide massaal aan het dansen, niemand slaagt erin beide voetjes op de vloer te houden. De af en toe schitterende animaties die op de schermen en op het podium getoond worden en de grootste lichtshow dragen hier ook aan bij. Helaas is het feest rond 01.00 uur toch echt afgelopen, voor een toegift is geen tijd meer.Keane @ Main Stage