Blood Red Shoes & London Calling

Omdat je winnende combinaties (in dit geval Bakkertje en London Calling) niet moet veranderen was ik vorige week zaterdagavond weer in beide zalen van de Amsterdamse poptempel Paradiso te vinden voor de voorjaarseditie van London Calling. Voor de mensen die het festival niet kennen: London Calling is een halfjaarlijks festival waarbij de nieuwste en hipste (vooral) Britse bandjes aan het Nederlandse publiek voorgesteld worden. Er valt dus heel wat te ontdekken.Toevalliger wijs (ik was weer eens in Concerto verdwaald) kwam ik er ruim op tijd achter dat vrijdag middag 25 april het hippe Blood Red Shoes een instore optreden kwam geven.

Blood Red Shoes

Laura-Mary Carter

De instore van Blood Red Shoes vormde een mooie warm-up voor de festival-dag van zaterdag. :) De jonkies van Laura-Mary Carter en Steve Ansell gaven tussen de cd's een concertje van iets meer dan een kwartier waarin zij 4 liedjes speelden. Helaas had de band enkele technische problemen dus kwam er geen toegift.

Steve Ansell

London Calling Zaterdag

In eerste instantie leek de zaterdag echt grote headliners te ontberen maar gedurende de avond werd het tegendeel toch bewezen.

De festival avond begon in de kleine zaal met een optreden van Let's Wrestle. Rommelige en stevige rock waarbij helaas het scherpe randje ontbrak. Het rammelde allemaal te erg om echt te kunnen boeien en daarbij was het geluid ook behoorlijk slecht. Let's Wrestle zal nog flink aan de bak moeten om een doorbraak te realiseren.

"Piet Piraat, Piet Piraat" was het eerste dat door mijn hoofd schoot bij het zien van de naam van de tweede band van de avond en opener van de grote zaal. Pete & The Pirates hebben al een aardig album afgeleverd en mochten nu laten horen dat het live ook minstens zo aardig klinkt. En dat deden ze zeker. De liedjes zijn wat braaf maar zitten muzikaal ook lekker in elkaar. Een beetje meer charisma en uitstraling kan geen kwaad voor deze band maar wellicht groeit dat gedurende de jaren vanzelf. Een lekker optreden.

Pete & The Pirates

De Amerikaanse band Cage the Elephant bezit zeker wél de uitstraling die de vorige band miste. Binnen enkele tellen zetten ze met hun houding en de puntige punk/funkrock de kleine zaal op hun kop. Er wordt zelfs gecrowdsurfed tot aan de bar. Of dit optreden even gaaf geweest zou zijn in de grote zaal betwijfel ik maar dit soort optredens is wel de reden dat ik naar London Calling kom. Geweldig!

Cage the Elephant

Vervolgens is het de beurt aan Get Cape. Wear Cape. Fly. Op de plaat niet onaardig maar live doet het me niet veel. Oke, zanger Sam Duckworth heeft een fijne luisterstem en schrijft mooie liedjes maar de live uitvoeringen voegen werkelijk niets toe. Dat vrijwel alles uit zijn Apple te voorschijn komt is zeker een reden waarom het optreden al snel saai wordt. Wellicht geef ik het nog eens een kans met een live band erbij.

Get Cape. Wear Cape. Fly.

Vanaf het grote scherm waarop de optredens in de kleine zaal worden vertoond kijk ik Friendly Fires. Naar mijn idee een nieuwe The Kooks. Meer kan ik er niet over melden.

De volgende band die ik weer in levende lijve zie is Joe Lean & the Jing Jang Jong. Ook deze band klinkt op de plaat als een best aardige nieuwe Britpop band. Maar live valt ook dit iets tegen. De band produceert een muur van geluid en de teksten van zanger Joe Lean zijn niet echt prikkelend of interessant. Een degelijk maar verder niet bijzonder optreden.

Ook de volgende band die in de kleine zaal speelt wordt vanaf het scherm gevolgd. Broken Records ligt in het straatje Beirut / Arcade Fire en is daarom zeker een band om nog eens in de gaten te houden. Wellicht bericht ik een andere keer dus wel over deze band.

De voornaamste reden dat ik niet naar Broken Records ben geweest was de band die daarna op de Main Stage zou spelen: The Rascals. Naar mijn idee de London Calling-band van zaterdagavond. Zanger Miles Kane (die onlangs een prachtige plaat samen met Arctic Monkeys's Alex Turner uitbracht) en zijn mede bandleden laten gedurende 40 minuten horen wat ze kunnen. Strakke liedjes die met veel bravoure gebracht worden en verrassend compleet klinken. De zaal reageert ook direct door in een kolkende massa te veranderen. Genieten geblazen!

Late of the Pier geeft een optreden weg waarbij eindelijk de gitaar eens niet de boventoon voert. Enorm dansbare elecronica met een spannend scherp randje gemaakt door een paar jochies van begin twintig. Samen met The Rascals de beste band van deze zaterdagavond en de laatste band waar ik echt mijn aandacht voor heb kunnen behouden.

Van de optredens van The Videonasties en Johhny Foreigner heb ik dankzij een beetje vermoeidheid niet veel mee gekregen. Anders gezegd: ze konden mijn aandacht ook niet opeisen. Al met al was het een redelijke London Calling avond met enkele tegenvallers, een aantal grijze muizen en met The Rascals en Late of the Pier bands voor de komende tijd!