The Zutons – Tired of Hanging Around

In 2004 debuteerden The Zutons met het album “Who Killed The Zutons?”. De band, die Liverpool als thuisbasis heeft, wist met een mengeling tussen rock en funk een leuk en fris album te maken dat vooral in Engeland erg goed ontvangen werd. De band ontving er ondermeer een Mercury Music Prize en een nominatie voor een Britaward (best breaktrough Act) voor. Ook in Nederland kreeg de band de nodige positieve recensies, niet alleen voor het album maar ook voor de swingende live optredens op ondermeer London Calling en Lowlands.

’Tired of Hanging Around’ gaat eigenlijk verder waar ‘Who Killed the Zutons?’ ophield, de frisse gitaarrifjes, stevige baslijnen en het vrolijke geluid van de saxofoon zijn dus weer terug. Toch is er een beduidend verschil tussen de beide albums, The Zutons zijn gedurende de afgelopen twee jaar namelijk een stuk volwassener geworden. Waar de debuutplaat af en toe nog wat rommelig klonk en de liedjes soms wat simpel overkwamen is dat nu niet het geval. Het album klinkt nu meer als een eenheid en de aanwezige tempowisselingen geven de nummers meer kracht, terwijl dit op 'Who Killed The Zutons?' juist een averechts effect had.

De grote kracht van het album schuilt in de ballads en de rustige rocknummers. Vooral nummers als Secrets, How does it feel en Valerie zijn hier prima voorbeelden van. Maar naast deze rustigere nummers staan er ook weer genoeg up-tempo liedjes, zoals titelnummer Tired of hanging around, op dit album die voor de nodige energie en afwisseling zorgen.

'Tired of Hanging Around' is een album waar de heren en dame van The Zutons trots op mogen zijn. Of het een definitieve doorbraak voor ze betekend valt moeilijk in te schatten maar ze hebben in ieder geval een enorm leuke en zomerse plaat afgeleverd.

1. Tired of Hangin' Around
2. It's the Little Things We Do
3. Valerie
4. Someone Watching over Me
5. Secrets
6. How Does It Feel?
7. Why Won't You Give Me Your Love?
8. Oh Stacey (Look What You've Done!)
9. You've Got a Friend in Me
10. Hello Conscience
11. I Know I'll Never Leave

Haldern en Lowlands

Langzaam aan druppelen de eerste namen voor Lowlands 2006 binnen. Nadat eerder al bekend was dat Artic Monkeys, Muse, Massive Attack en The Magic Numbers een van de vele podia in Biddinghuizen zullen betreden kwamen de er afgelopen dagen weer een paar bij.
Want naast deze bands zullen ook Belle & Sebastian (volgens Rough Trade Records), The Veils (aldus zanger Finn Andrews), Wir Sind Helden (aldus Lowlands), Opeth, Ministry en Junkie XL.

Met deze namen heeft het festival al een aantal namen te pakken die hoog op m'n wishlist stonden.

Een tweetal weken voor Lowlands vindt in het Duitse Haldern het Haldern Pop festival plaats. De line-up is inmiddels voor ongeveer de helft ingevuld. De namen tot nu toe zijn:

Anna Ternheim
Element Of Crime
Final Fantasy
GEM
Kante
Lambchop
Mogwai
Motorpsycho
Paolo Nutini
The Kooks
The Rifles
The Waking Eyes
The Wrens
We Are Scientists

Ook hier staan weer een paar namen tussen waar ik erg blij mee ben. Nu rustig afwachten tot de rest bekend wordt gemaakt.

Zaterdag 1 April - London Calling

Zoals ik in m'n vorige logje schreef stond afgelopen weekend de voorjaars editie van London Calling op het programma. En het werd weer een verschrikkelijk leuke avond. Na eerst de gehele dag op m'n werk violen geraapt te hebben en dus zo stijf als een plank was kwam ik rond 19.15 (na een tussenstop bij de 'Wok-to-go') aan bij de Paradiso.

Om half acht stond de eerste act van de avond geprogrammeerd, namelijk het Londonse Larrakin Love. De excentrieke frontman (die ook zeker niet meer nuchter was) wist samen met z'n band in de kleine zaal een feestje te bouwen. The Libertines meet ska, zo valt de band het beste te omschrijven. Het was dus een erg leuke act om de tweede dag van het festival mee te openen.

Beduidend meer moeite had ik met The Long Blondes. Een beetje jaren '80-actige band met waar vooral de stem van de zangeres op de voorgrond staat. De liedjes leken erg op elkaar en mede doordat de geluidsman van de grote zaal niet in vorm bleek te zijn viel werd het snel saai en vervelend.

The Cinematics Een duidelijke Editors kloon. Doordat ik nog in de grote zaal was heb ik hier niet al te veel van gezien.

Howling Bells Als voorprogramma van Editors in de Melkweg (zie m'n post in oktober) vond ik ze zeker vermakelijk. Afgelopen zaterdag vielen ze erg tegen. Het geluid was veel te fel waardoor zowel de gitaargeluiden als de wat zweverige zang totaal niet uit de verf kwam. Jammer!

Humanzi Ook deze band heb ik vanuit de grote zaal, via het scherm, moeten volgen. Wat ik zag maakte zeker een goede indruk.

The KooksEen band die eigenlijk al iets te groot is voor dit festival gezien de grote schare (vrouwelijke) fans die op deze Engelse jongelingen afkomen. De heren spelen een leuke, lange set waarin ze vrijwel hun gehele debuutcd spelen. Ik begon lekker rustig halverwege de zaal maar eindigde vooraan. Een erg leuk optreden.

Good Shoes Ook deze act heb ik via het scherm bekeken. 13 in het dozijn, ik vond het maar weinig bijzonder. Ook leken deze heren er maar weinig zin in te hebben vanavond.

Als afsluiter van de grote zaal staan de Mystery Jets klaar om te spelen. Zoonlief bespeelt percussie, gitaar, pa de toetsen, sambaballen etc. en daarbij lopen er nog een gitarist, bassist en drummer rond. Met de opzwepende tonen van Zoo time betreden ze het podium om daarna met een muur van geluid te spelen. Een beetje vreemd, maar wel lekker. Zo valt dit optreden het beste te omschrijven. De band was wel erg enthousiast.

The NoisettesHiervan heb ik slechts de eerste 20 minuten meegepakt, wederom vanuit de grote zaal. Een flinke dosis rock gecombineerd met soul, en vooral gezongen door een stoere vrouw met een krachtige stem. Hier zullen we in de toekomst nog wel eens van kunnen gaan horen.

Met The Noissettes kwam er een einde aan mijn London Calling, volgende LC afspraak is voor mij waarschijnlijk pas weer in november. Maar mocht er iemand zijn die de 29e april nog niets gepland heeft, ga naar Paradiso!