Ik ben Ernie, wie ben jij?

Test het nu zelf en laat het even weten! ;)

Je bent Ernie. Je bent tof, aardig en populair. je vermaakt veel mensen. Je bent zo iemand die lekker uit z'n dak gaat, maar toch de regels die thuis geleerd zijn onthoudt, Trouwen en kinderen krijgen zijn belangrijk voor je, maar pas nadat je lol hebt gehad. Zorg ervoor dat de mensen die je vermaakt je niet proberen te veranderen.

The Cinematics – A Strange Education; niet meer dan een tussendoortje

Dat het London Calling festival een goede mogelijkheid is om kennis te maken met nieuwe Britse bandjes mag ondertussen bekend zijn. Vorig jaar maakten de jonge Schotten van The Cinematics dan ook dankbaar gebruik om zich aan het Nederlandse publiek te presenteren. Afgelopen maand, inmiddels een jaar na hun optreden in de Amsterdamse Paradiso, zag hun debuutalbum het levenslicht.

Met ‘A Strange Education’ leveren The Cinematics een plaat af die naadloos aansluit bij de the New Wave hype die de laatste jaren de muziekwereld overheerste. De vergelijking met bands als Interpol en Editors is dan ook niet moeilijk om te maken. De Schotten kiezen er echter niet voor om de nummers dezelfde spanning en dynamiek mee te geven zoals de eerder genoemde bands dat wel doen. In plaats daarvan laat de band meer een pop geluid horen.

En juist in die keuze schuilt de zwakke plek van deze plaat. Ondanks het hoge tempo, de soms bijna dramatische uithalen van zanger Scott Rinning en het hoge tempo van de staccatogitaar klinkt het geheel allemaal erg vlak en nauwelijks onderscheidend. Daar kunnen een aantal sterke nummers als de single ‘Break’, ‘A Strange Education’ en ‘Ready Now’ niets aan veranderen.

Met A Strange Education hoeven The Cinematics geen grote doorbraak te verwachten. Ondanks enkele goede nummers is dit album lang niet spannend en interessant genoeg om een lange houdbaarheid te hebben. Een donkerhoekje in een cd rek of de aanbiedingenbak in de platenzaak zullen naar alle waarschijnlijkheid dan ook niet lang op zich laten wachten.

Groot Brittannië
Pop / Rock
Label: TVT
Release: 6 maart 2007

Tracklist
1. Race to the City
2. Break
3. A Strange Education
4. Human
5. Chase
6. Rise & Fall
7. Sunday Sun
8. Keep Forgetting
9. Ready Now
10. Maybe Someday
11. Alright
12. Asleep at the Wheel

Damien Rice verandert rockzaal 013 voor één avond in een magische poptempel

Ik baalde er even flink van, toen ik afgelopen december net naast kaartjes voor Damien Rice in 013 (Tilburg) greep. Terwijl het concert langzaam aan naderbij kwam was de grootste teleurstelling wel verdwenen en had me er bij neergelegd het concert niet mee te maken. Tot vrijdag de 16e toen Maartje mij een van de door haar gewonnen toegangskaartjes bezorgde. En zo kwam ik dus alsnog bij Damien Rice terecht. Een werkelijk waar subliem optreden wat ik achteraf voor geen goud had willen missen. Dus Maartje, nogmaals hartelijk bedankt. :D

Damien Rice verandert rockzaal 013 voor één avond in een magische poptempel!

Nog geen drie maanden geleden prijkte '9' - de tweede langspeler van Damien Rice - nog hoog in menig eindejaarslijstje van 2006. Waar de Ierse singer-songwriter met het veelgeprezen debuut 'O' al vele zieltjes in muziekbeminnend Nederland gewonnen had, volgde de rest van de fijnproevers onlangs na het succes van de radiohit '9 Crimes'. Als de man, na drie jaar afwezigheid, weer een optreden in Nederland geeft is het niet geheel verrassend dat deze binnen acht minuten stijf uitverkocht raakt.

De vroege vogels of Marktplaatsbezoekers worden deze dinsdagavond getrakteerd op twee uur en twintig minuten lang emotionele uitlatingen van de stille, maar gevoelige Ier. Uitvoeringen van onder andere 'The Professor & La Fille Danse', 'Then Go' en 'Cannonball' zijn adembenemend.

Als voorprogramma is de vroegere band van Damien Rice, Bell X1 aangetrokken. Vanaf 20.00 uur mogen zij de volgepakte 013 met hun opgewekte en bij vlagen stevige nummers opwarmen. Zanger Paul Noonan steelt, met zijn extravagante houding, handgeklap en het gooien met zijn instrumenten en microfoon, de show.


Op twee meter van de rand van het podium begint de als een zwerver uitziende Damien Rice met celliste Vyvienne Long aan een muzikale reis door zijn oeuvre. Na het eerste meteen al magistrale ‘The Professor & La Fille Danse’, voegen de andere bandleden zich ook bij Damien en Vyvienne. Zangeres Lisa Hannigan is de grote afwezige deze avond. Bij enkele nummers op CD speelt zij een grote rol. De zanger trekt zich echter niets aan van het ontbreken van zijn bandlid en zingt haar solos zelf, gebruikt een tweede microfoon voor vervormde stemmen en neemt deze op zodat hij met zichzelf een duet kan zingen. Het klinkt allemaal als een slecht alternatief, maar Rice maakt het gemis meer dan goed, misschien zelfs béter. Zijn versie van 'Then Go' is namelijk vele malen sterker dan Hannigan’s variant op plaat, doordat hij zich helemaal lijkt te geven, vol van woede. Overgangen van woede tot verdriet en van verliefdheid tot bedrog: de zingende Ier draait er zijn hand niet voor om en laat nummers vloeiend in elkaar overlopen.

Voor rumoer is deze avond geen plaats. In opperste concentratie en soms zelfs stoïcijnse houding speelt Rice zijn muziek, pas na drie kwartier volgt er een eerste ‘Thank you’. Gedurende het hele concert zijn ook de bezoekers muisstil, de gesloten bar (op verzoek van de band) draagt hier ook aan bij. Hierdoor krijgen ook de rustigere nummers de aandacht die ze verdienen. Hoogtepunt hiervan is zeker 'Cannonball', dat bij menigeen kippenvel veroorzaakt vanwege de uitvoering. Op de rand van het podium met gitaar, onversterkt en met één spot op hem gericht zingt de Ier met de mooie blauwe ogen over zijn verloren liefde. Perfectie komt ineens wel heel dichtbij.

Celliste Vyvienne Long krijgt ook de ruimte om één nummer van haar eigen EP ten gehore te brengen. Onder meer bijgestaan door Declan de Barra, die later deze avond nog het naprogramma zal verzorgen, vult zij deze pauze op een humoristische wijze in met het nummer 'Random Man On The Motor Way'.

Een akoestische 'Cannonball'

Voor Rice blijkt het liedje van Vyvienne ook duidelijk een breekpunt want na deze pauze laat hij zich van een socialere kant zien. Hij zoekt meer contact met het publiek op en staat met taart en champagne en het emotionele 'Cheers Darlin' even stil bij de verjaardag van zijn gitarist. Dit eigenlijk verdrietige nummer laat Rice eindigen in een vrolijk, bombastisch geheel, waardoor het publiek de zaal toch met een grote glimlach op de mond kan verlaten. Een ideale afsluiting van een magische avond.

Maarten Bakker, Marc Gommans & Maartje van der Heijden

Damien Rice - Deel 1

Gisteren stond, vrij onverwacht nog, het concert van Damien Rice in 013 op het programma. Dat het een erg goed concert was en hoe en waarom ik alsnog in Tilburg geraakte houden jullie van me tegoed. Zoals iemand vanavond zo treffend zei "Soms zeggen foto's meer dan duizend woorden". Wie ben ik dan om niet even een paar van m'n foto's te plaatsen.

Arcade Fire maakt torenhoge verwachtingen helemaal waar!

In 2004 verraste de Canadese band Arcade Fire de wereld met hun debuutalbum Funeral. Dit album werd door zowel de pers als het publiek goed ontvangen. Een keerzijde van zo een sterk debuutalbum is dat de verwachtingen wel erg hoog worden, veel bands worstelen met deze “wetmatigheid”. Nu drie jaar later verschijnt Neon Bible, waarmee de band bewijst geen last te ondervinden van de verwachtingen. Het tegendeel is waar, de Canadezen maken deze helemaal waar.

Neon Bible, dat in z’n geheel in een kerk even buiten Montreal is opgenomen, heeft even de tijd, en wellicht een aantal luisterbeurten, nodig om op gang te komen. Daarna barst het echt los. Typerend hiervoor is het even bombastische als theatrale ‘Intervention’, een nummer dat grotendeels vorm krijgt door een krachtige kerkorgel partij.
Een ander uiterste is ‘Ocean of Noise’ dat een erg prettig en vooral sfeervol rustmoment op het album vormt. Naast deze twee liedjes completeren ‘No Cars Go’ en ‘My Body is a Cage’ niet alleen het einde maar ook het rijtje hoogtepunten van dit album. ‘No Cars Go’ kent een geweldige opbouw en is een nieuwe versie van het nummer dat in 2004 op de titelloze debuut EP van de band verscheen. Qua intensiteit springt ‘My Body is a Cage’ boven de andere nummers uit. De zwaarmoedige en bezwerende zang van Win Butler in combinatie met een zinderende orgelpartij zorgt ervoor dat Neon Bible gegarandeerd met kippenvel eindigt.

Arcade Fire heeft met Neon Bible opnieuw een heel sterk album en een hele knappe opvolger van Funeral afgeleverd. In vergelijking met Funeral klinkt dit album beter uitgebalanceerd en beter opgebouwd zonder dat dit ten koste is gegaan van het zware geluid en de gedreven, gepassioneerde en theatrale wijze van zingen van de band. Zeker na een aantal luisterbeurten blijkt Neon Bible dan ook nauwelijks voor Funeral onder te doen. Met ‘My Body Is A Cage’, ‘No Cars Go’, ‘Intervention’ en ‘Ocean of Noise’ staan er een viertal ijzersterke liedjes op terwijl het nauwelijks zwakke nummers kent. De torenhoge verwachtingen zijn wat dat betreft helemaal ingelost.
Arcade Fire speelt op maandag 2 april een uitverkocht concert in het Utrechtse Vredenburg.

1. Black Mirror
2. Keep the Car Running
3. Neon Bible
4. Intervention
5. Black Wave / Bad Vibrations
6. Ocean of Noise
7. The Well and the Lighthouse
8. (Antichrist Television Blues)
9. Windowsill
10. No Cars Go
11. My Body Is a Cage

The Decemberists, Kasabian en de Persconferentie Pinkpop 2007

De laatste weken waren op muzikaal gebied weer heerlijk druk. Zo bezocht ik vorige week (opnieuw) een geweldig concert van The Decemberists, de band die het afgelopen jaar furore maakten met The Crane Wife.
Muzikaal klopte het vorige week weer helemaal en met een nagespeelde zeeslag (de slag bij Chatham) en een lekkere fitness oefening werd het aanwezige publiek goed vermaakt. Het kon echter net niet tippen aan het concert dat de band afgelopen mei gaf, daar miste ik de magie voor. Maar zelfs zonder deze magie werd het een concert om niet snel te vergeten.



Afgelopen maandag was het Britse Kasabian aan de beurt. In een afgeladen Paradiso, waarbij het publiek voor bijna 75% uit Britten bestond, zorgde deze Britpop band voor een heerlijke avond. Muzikaal vond ik het allemaal wat rammelen maar door de uitgelaten sfeer en de toch wel hele prettige nummers als 'Empire', 'Shoot The Runner' en vooral 'Club Foot' werd het toch een heel fijn concert.



Dan de Pinkpop persconferentie. Gistermiddag ben ik, tijdens m'n pauze, lekker even naar Paradiso gewandeld om daar samen met Klaas de jaarlijkse Pinkpop Persconferentie bij te wonen. We hadden een plekje op de gastenlijst weten te bemachtigen om zo een leuk stuk voor Coldplayfans.nl te schrijven. Naast de onthulling van een aardig maar weinig fantasierijk programma was er ook plaats voor muziek. Niemand minder dan Ilse DeLange, Maria Mena, Viberider en C-mon & Kypski. Een leuke pauze werd dat zo, en zo'n brand biertje smaakt best als lunch. ;)
Het hele verhaal kan je hier lezen.