maandag, mei 28, 2007

The Midway State in Paradiso

Een redelijk gevulde bovenzaal van Paradiso is het decor van de showcase van The Midway State, een jonge maar ambitieuze band uit Toronto. De band is bezig aan de eerste tournee door Europa en heeft als grootste wapenfeit een liedje in de populaire televisieserie The O.C. achter hun naam staan.

A Silent Express, een band uit Groningen, verzorgt het voorprogramma. Ze doen dit met krachtige en puntige rockliedjes die erg aan Voicst doen denken. Vanwege miscommunicatie richting het publiek over de begintijd is het daarna lang wachten op The Midway State tot de band rond 22.00 toch het podium betreedt.

The Midway State doet erg aan een kruising tussen Keane en Coldplay denken. De met piano en gitaar doorspekte popliedjes hebben hier een groot aandeel in maar de podiumpresentatie van zanger Nathan Ferraro doet de rest. Net zoals Chris Martin en Tim Rice-Oxly zit hij veelvuldig met zijn pianokruk te wippen.

Muzikaal is het allemaal dik in orde wat de band het publiek voorschotelt, in ongeveer vijfendertig minuten spelen zij de nummers van de debuut EP ‘Met a Man On The Moon’ en van het nog op te nemen album. Met name de nummers ‘Nobody Understands’ en het uptempo ‘Never Again’ vallen hierbij op.

Eerder op de dag sprak Coldplayfans met zanger Nathan Ferraro en drummer Daenen Bramberger. Het resultaat is hier en in de vorige post te lezen.

Setlist:
Fireflies
Change for You
I Know
Nobody Understands
Never Again
Unaware
What You Need is Love

zaterdag, mei 26, 2007

Interview: The Midway State


Tussen optredens in Parijs en London door doet The Midway State Amsterdam aan voor een optreden in de bovenzaal van Paradiso en een aantal interviews. Namens Coldplayfans sprak ik met zanger Nathan Ferraro en drummer Daenen Bramberger, zij vertellen ons over de band, het opnameproces en de tournee.

The Midway State
Het kleine skistadje Collinwood in Canada is de thuishaven van The Midway State. De band wordt opgericht door zanger Nathan Ferraro en gitarist Ryan Horning tijdens hun highschool periode. Drummer Daenen Bramberger en bassist en Adam Beamish maken de bezetting van de band compleet. De naam van de band kent geen diepere betekenis. “The Midway State is het resultaat van een vier jongens op zoek naar een bandnaam. The Midway State was één van de namen die daarbij geroepen werd en deze beviel ons allen goed. Na twee jaar optreden en liedjes schrijven begonnen we ons te realiseren dat spelen in een band toch wel erg leuk was en besloten we er hard aan te werken.”

En dus vertrok de band naar een eenkamerappartement in Toronto om daar serieus aan de toekomst van de band te gaan werken. Daar ontstonden ook de problemen, Ryan en Adam bleken minder voor de band over te hebben en werden vervangen door Mike Kirsh en Mike Wise. “Soms moet je harde beslissingen nemen om de band te verbeteren en groter te worden. Het is bij wijze van spreken net het beëindigen van een relatie met je vriendin. Ryan en Adam zijn nog steeds goede vrienden en de nieuwe bandleden zijn ook hele goede jongens.”

Muzikaal wordt de band vaak vergeleken met bands als Coldplay, Keane & Jeff Buckley, een vergelijking waar de band tevreden mee is. “Dit zijn ook de bands waar we zelf naar luisteren dus is het niet zo vreemd dat we ook zo klinken. Ik hoop dat we later als band gewaardeerd worden om de liedjes die we schrijven. Net als Coldplay en Fleetwood Mac. “

Met A Man On The Moon

Begin juni verschijnt de debuut EP van de band, genaamd ‘Met A Man On Top Of The Hill', waarop vier nummers van de band te horen zijn. Toch heeft Nathan er in zijn leven al ruim 400 geschreven. “Het is erg moeilijk om de juiste nummers voor een album of EP te kiezen. Ik zal niet zeggen dat deze vier nummers mijn favoriete liedjes zijn, maar op het moment van de opnamen klonken deze gewoon het best. Het proces van het kiezen van deze liedjes is moeilijk en zwaar, een producer kan daar vaak een uitkomst in zijn omdat hij als buitenstaander naar de nummers luistert. Voor het album dat in het najaar zal verschijnen hebben we op het moment nog achttien liedjes die we nog terug zullen moeten brengen tot elf. “

Op tournee
Na een aantal tournees door Noord-Amerika is The Midway State nu voor het eerst in Europa, maar veel tijd om de toerist uit te hangen is er niet. “Voor een band is het erg duur om hier te zijn en dus gebruiken we onze verstandig, we hebben geen dag vrij en spelen iedere avond een optreden. Je ziet de wereld, of Europa in dit geval, een beetje in een tunnel. De enige drie plaatsen die je in een stad ziet zijn het hotel, het restaurant en de concertzaal. De rest zien we van achter de vooruit van de bus. Gisteren waren we nog in Parijs maar de Eiffeltoren hebben we niet gezien.”

woensdag, mei 23, 2007

Heb jij tijd....

.... om even een interview te doen met The Midway State?

Ja hoor, tuurlijk. Ook al heb ik geen idee wie het zijn.
Na een korte google sessie bleek het om een nieuw bandje uit Toronto te gaan dat muzikaal in de lijn Coldplay en Keane ligt.



En zo zat ik dus afgelopen dinsdagmiddag in Paradiso. Een verslag van dit gesprek volgt zo snel mogelijk. Zoals je op de foto kan zien was het in ieder geval best gezellig.

vrijdag, mei 18, 2007

Interpol heerst in Paradiso

Tot afgelopen maandag was het alweer bijna twee jaar geleden dat Interpol ons land aandeed voor een optreden. Afgelopen maandag was Paradiso tot de nok toe gevuld voor de band uit New York. De voornaamste reden voor de tour: het verschijnen van "Our Love To Admire", alweer het derde album van de band dat op 6 juli zal verschijnen.
Ondanks de vrij hoge toegangsprijs was het concert toch binnen tien minuten uitverkocht.

Allereerst is er aandacht voor de Canadese singer-songwriter Patrick Watson die samen met zijn begeleidingsband het voorprogramma verzorgt. Zij spelen een set met mooi opgebouwde nummers waarbij het experiment niet geschuwd wordt. Denk daarbij aan een nummer waarin de fietsbel centraal staat, veel galm op de microfoon en de elektrische gitaar bespeeld wordt met een leeglopende ballon. De band oogst vooral veel lof door in een muisstil Paradiso af te sluiten met een geheel onversterkt nummer.

Foto van Karen Hendrix

Strak in het pak en onder luid applaus verschijnen de heren van Interpol op het podium om in de daarop volgende 71 minuten Paradiso helemaal plat te spelen.
De band speelt een sterke maar duistere set waarin het new wave geluid en de nasale stem van zanger Paul Banks de rode draad vormen. Menig publieksfavoriet wordt gespeeld waarbij vooral ‘Evil’, ‘Slow Hands’ en ‘Obstacle 1’ eruit springen. Gedurende het concert worden ook drie liedjes van het te verschijnen album gespeeld, waarbij het openingsnummers ‘Pioneer to the Falls, een erg goede indruk achterlaat.


Ondanks dat de band nauwelijks interactie met het publiek heeft is het concert geen moment saai om naar te kijken. Daar zorgen de stoïcijnse houding en blikken van zanger Paul Banks, de pasjes van bassist Carlos D. en de swingende bewegingen van gitarist Paul Kessler wel voor. Tijdens de toegift ‘Stella Was a Diver and She Was Always Down’, waar door een aantal fans gedurende het concert al een aantal maal om gevraagd is, ontsnapt de band even uit het strakke keurslijf en spelen ze sneller en meer gedreven dan daarvoor.

Ondanks de korte duur van het optreden heeft Interpol wederom een hele sterke indruk achtergelaten. De mix van het sterke spel, de bijna introverte en daardoor sfeervolle houding en de mooie nummers maakten het tot een optreden om niet snel te vergeten.

Setlist
Pioneer to the Falls
Obstacle 1
NARC
Say Hello to the Angels
Take you on a Cruise
Mammoth
Slow Hands
Leif Erikson
The Heinrich Maneuver
Evil
Not even Jail

Length of Love
Stella
PDA