The Decemberists – Live @ Paradiso

Afgelopen donderdag was het zover, een van de concerten waar ik het langst naar uitgekeken heb. Toen speelden The Decemberists namelijk in Paradiso. Hier volgt m'n verslag:

Naar aanleiding van het vorig jaar uitgekomen Picaresque is de (niet uitverkochte) grote zaal van het Amsterdamse Paradiso het toneel van de uit Portland (Verenigde Staten) afkomstige Indie band The Decemberists. De Britse Indie rockband Radar Bros had de taak het voorprogramma te verzorgen. Met statige, sfeervolle maar erg rustige nummers probeerden zij het al aanwezige publiek op te warmen. Een taak waar ze, gezien het pratende publiek, maar deels in slaagden.

Even na 20.30 uur betreedt het vijftal van The Decemberists het podium en openen ze het concert met “California One, Youth and Beauty Brigade”. Een erg mooi maar langdradig nummer en daarom misschien niet helemaal een gelukkige opener, het tweede en veel pittigere nummer “The Infanta” had een iets logischere keuze geweest. De rest van de set geeft een mooie van het repertoire van de band. Alle albums die de band tot nu toe heeft uitgebracht komen aan bod wat tot een erg gevarieerd optreden leidt.
Waar de band het ene moment, door middel van up-tempo liedjes als “The Sporting life”, het publiek aan het dansen weet te krijgen lukt het ze om het publiek een moment later stilletjes te laten genieten bij een nummer als “The Engine Driver”.

Halverwege het concert wordt aan het publiek gevraagd hoe het gaat waarna er een soort gymnastiek oefening volgt om de spieren soepel te houden. Na de kniebuigingen, het armzwaaien en het begroeten van de directe buurman of buurvrouw in het publiek gaat het optreden weer rustig verder.
Tijdens het laatste nummer voor de toegift besluit zanger Colin Meloy in het publiek te komen spelen en nodigt, net als gitarist Chris Funk een toeschouwer uit om op het podium met de band mee te komen spelen. Interactie met publiek is er meer dan voldoende, de band geniet er dan ook duidelijk van



Gevoelsmatig na een uur, maar volgens de klok toch echt na ruim anderhalf uur beëindigt de band het optreden. Ondanks de afwezigheid van de violiste en de blaasinstrumenten, die op de albums een vrij prominente rol hebben, zijn de nummers stuk voor stuk prima overeind gebleven. De stem van Meloy, de prachtig sfeervolle liedjes en de uitstraling en humor van de band hebben dit tot een prachtige concertavond gemaakt.

Setlist:
California One / Youth and Beauty Brigade
the Infanta
the Soldiering Life
the Sporting Life
Apology Song
We Both Go Down Together
Summer Song
the Legionnaire's Lament
My Own True Love (Lost At Sea)
Los Angeles, I'm Yours
the Engine Driver
the Bachelor and the Bride
Here I Dreamt I Was an Architect
16 Military Wives
the Chimbley Sweep
---
I Was Meant For the Stage

Een avondje genieten bij Radiohead

Denemarken, Nederland en Engeland zijn de enige landen die deze weken door Radiohead aangedaan worden. Een directe aanleiding voor een tour is er ook niet, het volgende album laat waarschijnlijk nog tot volgend jaar op zich wachten. Toch waren de kaarten voor deze twee try-out optredens binnen een uur uitverkocht.
Na weken voorpret was het dinsdagavond dan eindelijk tijd om de innovatieve Britten live aan het werk te zien. En niet eens in een groot stadion maar in de Heineken Music Hall, een zaal met een prima reputatie op het gebied van geluidskwaliteit.

Het voorprogramma werd verzorgd door Willy Mason, een singer/songwriter die enkele nummers door een violiste en drummer begeleid werd. Ondanks dat de man aardige liedjes had kon het niet overtuigen. Gelukkig speelde hij dan ook slechts een half uurtje waarna het wachten op Radiohead kon beginnen.



Rond 20.50 gingen de lichten uit en verschenen, na een lang en vreemd intro (allemaal geluidssamples met Nederlandse teksten die langzaam een geheel vormden), de heren op het podium. De set werd geopend met "Everything in it's right place" en "The National Anthem" waarbij vooral de tweede voor een overweldige bak heerlijke herrie zorgde. De verdere set bestond veelal uit de bekende Radiohead nummers en een zevental nieuwe nummers.
Voor het eerste nieuwe nummer waarschuwde zanger Thom Yorke er al voor: “We’re gonna play some new songs for you tonight. One bar is over there, and the other one’s over there.” "Nude", "House of Cards", "15 steps", "Open Pick", "Bangers'n'Mash", "Snooks" en "Body Snatchers" waren de nieuwe nummers die ons voorgeschoteld werden. Vooral de laatste drie zijn mij het meest bijgebleven, opvallend was dat dit weer meer echte rocksongs zijn met een stuk minder elektronica erin verwerkt. Of dit zo blijft of met de komst van het nieuwe album nog veranderd valt moeilijk in te schatten.



Naast deze nieuwe nummers was de set vooral gevuld met oude bekenden waarbij ik vooral erg heb genoten van "Pyramid Song", "Lucky", "There There", "Idioteque" en mijn persoonlijke favoriet "How to Dissapear Completely". Helaas waren ook een aantal (grote) fouten te bespeuren, zo gingen de roadies af en toe een paar keer flink de fout in waarbij vooral de gebroeders Greenwood de voornaamste slachtoffers waren. "Paranoid Android" leek halverwege zelfs helemaal te worden afgekapt vanwege een falend keyboard. “Fuck it, let’s do the next one”, aldus Thom Yorke. Op aandringen van het publiek wordt deze gelukkig toch uitgespeeld.
Afsluiter "Street Spirit (Fade Out)" ging ook de mist in vanwege een fout van drummer Phil Selway. Na afloop bleek dat de oorzaak hiervan waarschijnlijk het overlijden van de moeder van de drummer was. Dit was dan ook de reden dat het concert van 10 mei naar 28 augustus is verplaatst.

Na 22 nummers en ruim 7 kwartier live muziek kwam er een einde aan het optreden. Het was een heerlijke gedenkwaardige avond. Ik blijf het heerlijk vinden om een gedreven en perfectionistische band als Radiohead in een zaal met goede geluidskwaliteit aan het werk te zien. De paar fouten die gemaakt werden heb ik zelf niet als storend ervaren. Mocht het voor mij financieel haalbaar zijn ga ik zeker nog op jacht naar een kaartje voor 28 augustus.

Setlist
1. Everything In It's Right Place
2. The National Anthem
3. 15 Step
4. Lucky
5. 2+2=5
6. Bangers n Mash
7. Nude
8. Pyramid Song
9. Open Pick
10. I Might Be Wrong
11. Paranoid Android
12. How To Dissapear Completely
13. Karma Police
14. Bodysnatchers
15. Idioteque
16. No Surprises
17. There There
--
18. Spooks
19. House of Cards
20. Just
21. You And Whose Army
--
22. Street Spirit

Leuke weken in het vooruitzicht.

Je hebt ze wel eens, van die weken waar je al tijden naar uitkijkt. De aankomende twee weken heb ik ze gelukkig weer. Dinsdagavond staat namelijk het concert van Radiohead in de HMH op het programma. Nadat de heren gisteravond het eerste concert van deze tour gespeeld hebben verschijnen op diverse fora de setlist en diverse bootlegs van dit optreden. Dit laat de spanning zeker toenemen.
Vervolgens is woensdag a balladeer aan de beurt in de Amstelveense P60. Afgelopen vrijdag verscheen Panama al in de winkels, woensdag is de officiele cd presentatie.

Volgende week staan ondermeer het eerder uitgestelde optreden van Delays in paradiso op het programma en een dag later dat van The Decemberists. Uitgebreide (foto) verslagen zullen natuurlijk op dit logje verschijnen.