vrijdag, augustus 25, 2006

Lowlands 2006 - deel 3

Een paar dagen per jaar is de gemeente Biddinghuizen in Flevoland ongeveer 55.000 inwoners rijker. Nabij attractiepark Walibi wordt dan het festival Lowlands gehouden. Een festival met veel muziek maar
ook aandacht voor theater, literatuur en films. Dit jaar stond op 18, 19 & 20 augustus alweer de 14e editie op het programma (voor mij de 5e), een uitverkochte editie met een redelijk sterke line-up. Een diversiteit van bandjes op het programma, van bombastisch als Muse tot de breekbare muziek van Belle & Sebastian. Van grootheden als Placebo tot aanstormend talent zoals a balladeer. In het komende drieluik zal ik verslag doen van mijn Lowlands ervaringen. Nu het derde en laatste, een beschrijving van Lowlands zondag en the morning after.


Zondag
In de nacht van zaterdag op zondag is het wat onrustig op de camping. Veel groepen blijven lekker buiten zitten wat soms voor hilarische momenten zorgt zoals bijvoorbeeld een mix van een loeiende koe en een legioen voetbalsupporters. Geslapen wordt er dus weinig die nacht. De volgende ochtend is het weer ook totaal anders als de voorbije dagen. Het is grauw, er waait een koude wind en het zonnetje is niet te zien.

Met een kop verse koffie kijk ik vanaf een nog bijna verlaten Lowlands terrein naar de Tai Chi oefeningen die in de Lima uitgevoerd worden. De tent staat aardig vol met ongeveer 700 mensen die even de spiertjes los willen gooien om pijnloos door de laatste dag heen te komen. Zelf zit ik wel goed op de grote, uit autobanden opgebouwde, schommelstoel.

Daar was dan eindelijk de beloofde regen

In de India staat om half 12 al het Engelse duo Nizlopi op de planken. Een beatboxende bassist en een gitaarspelende zanger die half pratend half zingend zijn teksten de microfoon in werkt. Na twee liedjes heb ik het wel gezien maar aan de andere kant is de sfeer in de India wel erg goed. De tent staat behoorlijk vol, zeker als je naar het tijdstip kijkt en er wordt behoorlijk op los gedanst, zeker bij de hit 'JCB'. Tegen het einde van de set wordt er gevraagd of er misschien een MC in de zaal aanwezig is. Een jongen uit het publiek voelt zich geroepen en gooit er een behoorlijk goede rap uit. Luke Concannon en John Parker weten van geen ophouden want ze spelen bijna een kwartier langer door dan volgens het programma de bedoeling is. Muzikaal sprak het mij niet aan maar het was leuk om eens te bekijken.
Waar het tijdens het optreden van Nizlopi nog zachtjes regent gaan de sluizen even na afloop hiervan definitief open. Toch weerhoudt dit mij er niet van om richting Bravo te vertrekken. De eerste meters loop ik maar het laatste deel dient toch gesprint te worden om nog enigszins droog te blijven. De rest van de dag wordt getekend door stevige regen buien hier en daar vergezeld met wat onweer.

De reden voor mijn bezoek aan Bravo is het optreden van Johan, een band die naar mijn mening door Dolf Jansen, die ons (Jop en mij) even daarvoor op een welgemeend “Fuck You Mate” heeft getrakteerd, terecht als de beste band van Nederland wordt aangemerkt.
De band, die dit jaar haar derde album ‘THX JHN’ uitbracht trekt behoorlijk wat publiek, de Bravo is zo goed als gevuld. Met een set list bestaande uit nummers van alle drie de albums van de Hoornse band en het vertonen van de videoclips van de laatste twee singles ‘Oceans’ en ‘Walking Away’ gaf de band een heel sterk optreden. Naar contact met het publiek is de band geen moment op zoek, ze laten de muziek puur voor zichzelf spreken. En met het repertoire van Johan lukt dit prima.

The Kooks mag proberen om de India weer in een dansende massa te veranderen. Al meteen blijkt de frisheid die de band van het voorjaar nog had er af te zijn en de band het optreden op routine speelt. Hierdoor komt het optreden nooit echt los en ligt de verveling op de loer. Zanger Luke Pritchard begint steeds meer de neiging te krijgen zich als een showman te gedragen, waarschijnlijk veroorzaakt door de aandacht die hij krijgt van het vrouwelijke deel van het publiek. Wel worden we op een nieuw nummer getrakteerd, een nummer dat nauwelijks opvalt tussen de rest van de set. Meer van hetzelfde dus. Een lange pauze en werken aan nieuw materiaal zou de band naar mijn idee meer dan goed doen.

!!! moest vorig jaar afzeggen en kwamen als goedmaker dit jaar wel naar Lowlands. Wat ik op het podium van Bravo aantref is, net als bij Guillemots, een muzikale chaos. Vooral veroorzaakt door het aantal drummers die de band rijk is en de meer dan enthousiaste zanger. Na twee nummers heb ik het wel gezien en loop naar buiten. Daar tref ik straatartiest François Blanc aan die gewapend met een prachtige handpop (die erg op een oude schilder lijkt) en een schildersezel het publiek vermaakt. Erg leuk om even te zien.

Straatartiest François Blanc

Het optreden van Pannanonia All Stars Band in Lima bekijk ik lekker zittend vanaf een bankje buiten de tent. Nou ja lekker, het regent zo nu en dan behoorlijk. Toch weet deze ska band uit Hongarije het publiek behoorlijk aan het dansen te krijgen, zelfs ver buiten de tent. Op weg naar Grolsch wordt er nog even gegeten en gedronken en eenmaal in de Grolsch tent pak ik nog net het laatste en behoorlijk rockende liedje van het New Yorkse Yeah Yeah Yeahs mee. Wanneer zij eenmaal klaar zijn wordt er een mooie plaats gereserveerd voor het volgende optreden.

Het wachten is namelijk voor de band die voor mij het hoogtepunt van het festival moet worden, Belle & Sebastian. De sympathieke Schotten uit Glasgow zijn niet erg vaak in Nederland te bewonderen en aangezien ik het optreden afgelopen mei in Paradiso ook al heb moeten missen werd het nu echt hoog tijd. De inmiddels tienkoppige band voelt zich zichtbaar op het gemak ik de bomvolle tent en krijgt zonder al te veel moeite het publiek mee. Zanger Stuart Murdoch heeft zich de laatste jaren behoorlijk weten te ontwikkelen van verlegen en fragiele zanger tot een zelfverzekerde zanger en kan het niet laten om te dansen en veelvuldig het publiek op te zoeken. Voor het liedje ‘Lord Anthony’ komt hij rustig tussen op het hek bij het publiek zitten om zich door een meisje een laag mascara aan te meten. Eenmaal terug op het podium veegt hij dit nog even lekker uit om na afloop voor door gitarist Stevie Jackson voor “Brian Molko” uitgemaakt te worden. Verder op in de set mag, tijdens ‘Jonathan David’ een gelukkige vrouwelijke fan een dansje komen doen met Stuart aangezien hij toch even niets te doen heeft en dit mooi in de sfeer van het nummer past. De band weet via haar zoete en lieve popmuziek de toch grote Grolsch om te toveren tot een sfeervolle huiskamer. Dat daarbij het volume aan de zachte kant staat komt deze sfeer alleen maar ten goede. Na ongeveer zeventig minuten, en een set die de gehele discografie van Belle & Sebastian doorkruist, komt er uiteindelijk een einde aan dit prachtige huiskamerconcert.

Belle & Sebastian

Voor Belle & Sebastian heb ik een mooie plek en de eerste vijf nummers van Muse laten schieten. Veel dichter dan een plekje buiten de Alpha kom ik niet maar daar is het concert via de videoschermen ook prima te volgen. De band maakt een strakke en sterke indruk en krijgt zonder al te veel moeite de ruim 20.000 toeschouwers mee in hun tirades. In Muse heeft Lowlands 2006 een perfecte afsluiter gehad. En zo'n ramp is het ook weer niet dat ik ze gemist heb, 28 november zie ik ze in de Brabanthallen in Den Bosch.

Toen was het de bedoeling om in de buitenbioscoop de film V for Vendetta te kijken maar door de kou en de vermoeidheid zijn we niet veel verder gekomen dan het eerste uur. Het deel dat ik gezien heb smaakt absoluut naar meer maar dan thuis in een comfortabele stoel.

Na een lang weekend van bands, theater en films bekijken kom ik tot de volgende top tien.
1. Belle & Sebastian
2. Guillemots
3. The Veils
4. Johan
5. Wolfmother
6. Dirty Pretty Things
7. The Frames
8. Razorlight
9. Muse (omdat ik teveel gemist heb)
10. Snow Patrol


Maandag
Om zes uur gaat de wekker en ondanks de kleine twee uurtjes slaap voel ik me aardig fit. Na snel de buren gewekt te hebben, zoals afgesproken, is het tijd om even de tas in te pakken en het tentje af te breken. Dit lukt vlot waardoor we rond 07.15 uur camping 4 definitief achter ons laten. Nou ja, tot donderdag 16 augustus 2007 dan. De rij bij de bussen valt mee en al snel zijn Paul en ik in de bus naar Lelystad. Via een korte omrit met de trein, dat krijg je als je per ongeluk de verkeerde pakt, ben ik even na 11.00 uur thuis. Na een warme douche, een stevig ontbijt is het dan al weer tijd voor het volgende feestje, Lappendag Hoorn.

Inpakken en wegwezen

donderdag, augustus 24, 2006

Lowlands 2006 - deel 2

Een paar dagen per jaar is de gemeente Biddinghuizen in Flevoland ongeveer 55.000 inwoners rijker. Nabij attractiepark Walibi wordt dan het festival Lowlands gehouden. Een festival met veel muziek maar
ook aandacht voor theater, literatuur en films. Dit jaar stond op 18, 19 & 20 augustus alweer de 14e editie op het programma (voor mij de 5e), een uitverkochte editie met een redelijk sterke line-up. Een diversiteit van bandjes op het programma, van bombastisch als Muse tot de breekbare muziek van Belle & Sebastian. Van grootheden als Placebo tot aanstormend talent zoals a balladeer. In het komende drieluik zal ik verslag doen van mijn Lowlands ervaringen. Nu deel 2, een beschrijving van Lowlands zaterdag.


Zaterdag
Na alweer een goede nachtrust (dat slapen op festivals gaat me steeds beter af) sta ik rond 09.30 naast mijn tentje. Een beetje brak maar wel uitgeslapen. De opnieuw voorspelde regen is in geen velden of wegen te bekennen.

De eerste act van de dag staat in de India tent en is de trotste winnares van een Essent Award. Een Nederlandse popprijs waarvan de winnaars traditioneel op Lowlands zaterdag in de India hun kunsten mogen vertonen. Charlie Dée is een Rotterdamse singer/songwriter, aankomend najaar gaat ze samen met Solo op tournee. Live doet ze me een beetje aan Ellen ten Damme denken. Haar standaard en niet bijzondere liedjes, aangevuld met haar matige Engelse uitspraak maken dit een optreden dat me niet lang zal bijblijven.
Coolpolitics in de Lima is al een flinke tijd bezig en het is er behoorlijk druk. Met een roti-rol (zo lekker) in de hand beluister ik dit debat vanaf een lekkere zitplaats in de zon.

a balladeer

Niet lang daarna staan De Kevers geprogrammeerd in de Bravo, De Kevers is de Nederlandse vertaling van The Beatles, dit gegeven dekt dan ook direct de lading van het optreden. Het schrijversduo Robbert-Jan Henkes en Erik Bindevoet brachten enkele jaren geleden het boek ‘Help! The Beatles in het Nederlands uit’ waarin zij alle liedjes van The Beatles een Nederlandse (en vaak wat vrije) vertaling gaven. Tijdens dit optreden werden deze vertalingen vertolkt door vele Nederlandse artiesten zoals Solo, Jaqueline van Krezip, Floor van After Forever etc. Op de vele videoschermen die de Bravo rijk is werden de teksten vertoond waardoor er een leuke karaokesfeer ontstond. ‘Gisternacht’, inderdaad een vertaling van ‘Yesterday’ klonk erg mooi in het Nederlands. Al met al blijken De Kevers een leuk tussendoortje te zijn.
Na een halfuurtje verwissel ik de Bravo voor de kleinere India waar opnieuw een Essent Award winnaar mag optreden. a balladeer is aan de beurt. Het debuutalbum Panama doet het erg goed en dat is onmiddellijk terug te zien aan de opkomst van het publiek. Helaas staat het geluid niet helemaal goed afgesteld waardoor de gitaarpartijen veel te schel klinken. a balladeer kan deze keer niet overtuigen (ik heb ze al meerdere malen beter zien spelen). Toch klapt en zingt de volle India met veel plezier met Marinus en zijn maten mee.

In Lima is het de beurt aan het Britse / Braziliaanse Guillemots. En vanaf de eerste seconde van het optreden spelen ze een gewonnen concert. Het publiek klapt, danst en springt enthousiast mee op de muzikale chaos, en toch pakkende liedjes, die op het podium gespeeld worden. De band speelt een set opgebouwd uit nummers van hun EP ‘From The Cliffs’ en van hun nieuwe album ‘Through The Windowpane’. Een gitarist die zijn gitaar bespeelt met een accuboor, een zanger / toetsenist met 2 keyboards en een houten stoel en een beeldschone bassiste met een contrabas. Guillemots is een opvallende verschijning maar absoluut één van de hoogtepunten van deze Lowlands editie. Hopelijk zullen we nog met deze band te maken krijgen.

Guillemots bassiste Aristazabal Hawkes

Een kleine driekwartier later staat in de Grolsch het optreden van The Frames op het programma. Ik zag deze Ierse rockband een klein jaartje terug al in Tivoli, toen werd het een waar feest. Ook nu gebeurt dit weer. Zanger en gitarist Glen Hansard heeft er duidelijk zin in, hij staat geregeld te springen en dansen, en hij steekt met deze energie ook het publiek aan. Geregeld dienen we mee te joelen en zingen en af en toe worden we zelfs aangezet tot dansen. Een kapotte microfoon tijdens ‘Fake’ deert ook niet, het nummer wordt gewoon afgemaakt op de microfoon van de bassist. ‘Fake’ is ook meteen, samen met de nieuwe single (dubbele A-kant) ‘Falling Slowly’ een van de hoogtepunten van de set, die naar mijn mening iets te sloom en langdradig is. Met een iets hoger tempo en iets snellere liedjes had dit tot een van de hoogtepunten van het festival uit kunnen groeien, nu blijft het slechts bij een goed optreden.

Na The Frames bekijk ik weer wat straattheater in de buurt van de festivalmarkt. De Grolsch stroomt inmiddels weer behoorlijk vol voor The Raconteurs. Ik besluit echter naar de India te lopen waar The Noisettes staan te spelen. Een enthousiast Brits Indie trio wat rondom de zwarte zangeres Shingai Shoniwa is geformeerd. De zangeres doet met haar verschijning een beetje aan een jonge Skin terug denken. Van deze band zullen we de komende jaren zeker nog wel wat gaan horen.
Na een paar liedjes is het etenstijd, mijn tortilla eet ik op met op de achtergrond de feestmuziek van Nomades et Skaetera. Een Franse band die een mengelmoes van rock, ska en world de Lima in blaast. Ze krijgen hiermee de tent behoorlijk aan het dansen.

The Frames

In een vrij volle India staat Dirty Pretty Things inmiddels op het punt van beginnen dus ik zoek snel mijn plaatsje. Dirty Pretty Things is de band van oud Libertines zanger Carl Barat en is typisch zo’n band waarvan je maar af moet wachten hoe ze op het podium verschijnen, totaal dronken / stoned of juist vrij fit. Gelukkig voor Lowlands krijgen wij een vrij fitte band die een steengoede rock ‘n ‘ roll show neerzetten. Een paar weken voor het festival was het nog onzeker of het optreden wel doorging of dat er een reserve gitarist mee zou komen, zanger Barat had namelijk zijn sleutelbeen gebroken. Vanavond bleek al deze ophef voor niets, met een Union Jack als mitella speelde hij gewoon zelf gitaar. De set, bestaande uit nummers van het album ‘Waterloo to Anywhere’ en enkele liedjes van The Libertines, wordt er in niet meer dan vijfendertig minuten doorheen gejaagd daarmee de India in vuur en vlam zettend. Het feestje voor het podium, dat grotendeels aan onze Engelse gasten te danken is, geeft nog een extra dimensie aan het optreden.

Na een korte glimp opgevangen te hebben van Iggy Pop loop ik verder naar Alpha waar niet veel later Massive Attack zal optreden. Een plekje op de heuvel is goed genoeg aangezien ik niet heel veel van de band ken en ik zo de lichtshow en het publiek ook wat beter kan bekijken. Wat volgt is een degelijke maar sfeervolle show. Met veel en goed verzorgde zang. ‘Teardrop’ en ‘Unfinished Sympathy’ blijken live ook juweeltjes te zijn.

Na een uurtje X-Man 3 (film), een paar minuten 90’s-Now (dansfeest) en even en stukje Balkan Beats heb ik m’n tentje maar weer opgezocht.

Lowlands 2006 - deel 1

Een paar dagen per jaar is de gemeente Biddinghuizen in Flevoland ongeveer 55.000 inwoners rijker. Nabij attractiepark Walibi wordt dan het festival Lowlands gehouden. Een festival met veel muziek maar
ook aandacht voor theater, literatuur en films. Dit jaar stond op 18, 19 & 20 augustus alweer de 14e editie op het programma (voor mij de 5e), een uitverkochte editie met een redelijk sterke line-up. Een diversiteit van bandjes op het programma, van bombastisch als Muse tot de breekbare muziek van Belle & Sebastian. Van grootheden als Placebo tot aanstormend talent zoals a balladeer. In het komende drieluik zal ik verslag doen van mijn Lowlands ervaringen. Vandaag deel 1, de donderdag en vrijdag.


Donderdag
Om 12.45 wordt er aangebeld en staat mijn vervoer richting het station voor de deur. Een treinreis zonder vertragingen brengt mij (en vele anderen) naar het station van Lelystad. De rij naar de pendelbussen is al snel gevonden en onder genot van een biertje wachten we (Paul en ik) geduldig op de bus. Opeens verschijnen er zeven pendelbussen en kunnen we dus meteen mee richting “de wachtrij”.

De wachtrij op donderdagmiddag.

Via de rechtkant langs de bomen kunnen we vrij ver vooraan in de rij gaan staan. De eerste deuren staat al open. Dit is uitzonderlijk aangezien de deuren nooit voor 18.00 uur open gaan. De organisatie verwacht noodweer en chaos die avond en wil dan het liefst zoveel mogelijk mensen binnen hebben. Door deze meevaller (want het noodweer blijft uit) zijn we al snel binnen en om 17.15 uur staat ons tentje al op een dan nog vrijwel leeg camping 4. Dan begint het wachten en het bewaken van ons plekje. Een andere groep (waartoe ook Jop en Maartje behoren) wil naast ons staan, vandaar dat we ons een groot gebied hebben toegeëigend. Even na 21.00 uur wordt ik gebeld dat ze gearriveerd zijn en even later heb ik ze het plekje gewezen. Na een aantal biertjes gedronken te hebben nemen we nog even een kijkje bij de 24-uurstent. Daarna is het bedtijd.

Ondergetekende bewaakt z'n plekje op camping 4

Vrijdag
Na een goede nachtrust staat voor mij een topdag op het programma. Vrijwel de gehele dag staan er bands geprogrammeerd die ik graag wil bekijken en er is maar weinig tijd voor een hapje en een drankje.

De band Wolfmother heeft de eer om het eerste optreden in de Alpha-tent te verzorgen. De muziek van trio uit Australië heeft het meeste weg van een mix tussen Black Sabbath en Led Zeppelin. Ze worden aangekondigd als “rock from another dimension”, harde gitaarlijnen, hoge vocale uithalen en opwindende orgelpartijen dus. Vanmiddag is het niets anders, vooral de nummers ‘Woman’ en ‘Mind’s Eye’ krijgen het publiek in de goed gevulde Alpha in beweging. Toch mist het optreden iets, bepaalde delen zijn wat langdradig en sloom doordat zanger en gitarist Andrew Stockdale nog al eens in een jam verzeild raakt. Op dit minpuntje na blijkt Wolfmother toch een prima festivalopener te zijn.

Razorlight

Dan is het tijd terug te lopen naar het Grolsch podium waar het Britse Razorlight geprogrammeerd staat. Twee jaar terug stonden ze nog in India (de kleinste tent van Lowlands) voor ongeveer 30 mensen te spelen (waaronder ondergetekende) nu staan ze in een bomvolle Grolsch. Dat er ongeveer 4500 Britten tussen staan komt de sfeer alleen maar ten goede. Waar de band in het thuisland al erg groot lijken ze in Nederland met hun tweede album “Razorlight” nu ook eindelijk door te breken. De band speelt in een hoog tempo, strak en met zanger Johnny Borrell hebben ze een echte show- en frontman in handen. De liedjes van het tweede album komen live beter uit de verf dan op de plaat maar de tent gaat echt los bij nummers als ‘Vice’ en ‘Golden Touch’ die van het debuutalbum afkomstig zijn. Een erg goed optreden.

De volgende band die ik zie zijn The Magic Numbers die voor het tweede achtereenvolgende jaar op Lowlands staan. Waar vorig jaar nog het kleine Charlie podium voor ze klaar stond hebben ze nu “promotie” gemaakt naar de Grolsch. De tent is niet helemaal vol gelopen voor dit viertal uit London. Bij de eerste twee liedjes is het geluid ronduit beroerd, dit wordt gelukkig daarna verholpen waardoor het een leuk optreden wordt. De lieve, sfeervolle jaren ’70 hippiepopliedjes krijgt het publiek lekker in beweging.

Halverwege verlaat ik de tent op zoek naar een mooi plekje bij The Veils.
Deze band maakt zijn debuut op Lowlands. Twee jaar geleden stonden ze ook al geprogrammeerd maar zegden ze af omdat de band uit elkaar ging. Nu staat er dus een nieuwe band op de bühne geheel naar de zin van zanger Finn Andrews.

Finn Andrews en Sophia Burn van The Veils

De set bestaat vooral uit nummers van het net verschenen Nux Vomica, slechts een drietal nummers is afkomstig van het debuutalbum. Dit heeft dan ook z’n weerslag op het publiek dat naar vrijwel onbekende liedjes staat te luisteren. De band is zeker in vorm en Finn voelt zich zichtbaar op zijn gemak. Hierdoor komen de donkere (hier en daar wordt geflirt met Nick Cave) en spannende liedjes prima uit de verf.



Na een klein uurtje kom ik weer met kippenvel de tent uit, een erg goed teken.
Van Bloc Party, een band die zeker op mijn programma stond, krijg ik jammer genoeg niets mee. De Grolsch-tent is tot de nok toe gevuld waarop ik maar besluit op één van de tribunes te gaan zitten en een hapje te gaan eten. Dat moet immers ook gebeuren.

Een van de leukste albums van 2006, Eyes Open, tot nu toe is gemaakt door het uit Dundee (Schotland) afkomstige Snow Patrol. Op vrijdagavond is deze band de afsluitende act van de Grolsch-tent. Om op Lowlands te kunnen spelen heeft de band zelfs een optreden op een festival in Oostenrijk afgezegd. Dat de band een reputatie heeft dat live optredens nog wel eens achterblijven bij de albums komt vanavond opnieuw uit, ondanks dat de band zichtbaar zijn best doet. Het eerste half uur van het optreden valt ronduit tegen, de liedjes klinken eentonig en de stem van zanger Gary Lightbody is lang niet zuiver. Het tweede half uur verandert dit en wordt het optreden toch nog goed. Het prachtige “Chasing Cars” krijgt de tent stil en ‘You’re All I Have’ krijgt het publiek aan het springen. Maar het absolute hoogtepunt moet dan nog komen. Tijdens ‘Run’ gaan er bij de zin “Light up, light up” opeens duizenden aanstekers de lucht in, een actie bedacht door platenwinkel Boudisque. Zowel de band als het publiek genieten zichtbaar van dit moment. Het optreden van Snow Patrol is leuk maar zeker niet meer dan dat.
Na het optreden van Snow Patrol wandel ik nog even naar Alpha om daar de tweede helft van Placebo te bekijken. Het wordt ook meer kijken dan luisteren want erg veel geluid komt er niet uit de Alpha. De set bestaat uit nummers van het album Meds aangevuld met de grote hits zoals ‘Every You And Every Me’ en een prachtige cover van Kate Bush’s ‘Running Up That Hill’ Jammer genoeg heb ik niet heel veel meegekregen van het optreden want het deel dat ik hoorde klonk erg strak.

Straat theater

De afterparty van de Vrijdagavond vindt plaats in India waar Never Mind The British op het programma staat. Een ruim vier uur lang feest met Britse muziek variërend van The Beatles tot Editors. Rond één uur willen de voetjes niet meer en besluit ik mijn tentje op te zoeken.

vrijdag, augustus 11, 2006

Haldern Pop 2006, na regen volgt zonneschijn

Een halfuurtje over de grens met Duitsland ligt het dorpje Haldern. Een dorp waar amper wat te beleven valt, behalve dan het eerste weekend van augustus. Dan is het namelijk tijd voor het Haldern Pop festival.

Donderdag
Na een reis van ongeveer tweeëneenhalf uur en slechts twee keer gekeerd te hebben vinden we het juiste landweggetje naar het festival en camping terrein. Op een camping omgeven door maisvelden en op een kleine vijf minuutjes lopen van de Spiegeltent en het festivalterrein vinden we een mooie plek voor zowel de tentjes als de auto. De tent is snel opgezet en dus is het tijd om te eten. Een weggooi barbecue, een paar broodjes en twee pakken hamburgers voldoen prima voor een snelle en simpele hap. Op naar het festivalterrein om onze Ticketmaster-kaartjes om te ruilen voor een Haldern pop polsbandje.

Het meertje bij het festivalterrein in Haldern

De optredens van de donderdagavond vinden allemaal in de kleine (een capaciteit van ongeveer 500 mensen) en zeer sfeervolle Spiegeltent plaats. Het eerste optreden van de dag, van The Waking Eyes, is nog iets te vroeg voor ons maar voor het tweede zijn we ruim om tijd.
De Mystery Jets geven tijdens hun optreden alles. Helaas geldt dit ook voor de geluidsman want het geluid staat veel maar dan ook veel te hard. Dit komt het optreden helaas niet ten goede. Vooral de wat langere nummers blijven, in tegenstelling tot een aantal catchy nummers, niet overeind. Vanaf een zitplaats aan de zijkant bekijken we Martha Wainwright die een zeer degelijk optreden weggeeft. Vervolgens laat Novastar zien een goed ingespeelde band te zijn. Gezien de enthousiaste reacties van het publiek kan Joost Zwegers weer op een goed optreden terug kijken. Vermoeid van de lange reis zoeken we langzaam ons tentje weer op. Het optreden van Lambchop moeten we daarom helaas missen.

Vrijdag
Na lekker uitgeslapen en rustig ontbeten te hebben is het tijd om eens op zoek te gaan naar het meertje. Om dat te vinden hoeven we slechts de groep mensen in zwemkledij te volgen. Verscholen achter een paar weilanden en omgeven door bomen ligt het meertje. Zowel het weer als het water zijn heerlijk van temperatuur, ideaal dus om even lekker te zwemmen.

Even na half vier is het tijd om naar het festivalterrein te gaan. De eerste band op de bühne is The Veils. De band, en dan vooral zanger Finn Andrews, maakt een beetje een gefrustreerde indruk wanneer ze podium betreden. Al na een paar liedjes blijkt waarom. Finn breekt twee snaren van z’n gitaar, gooit deze woest op de grond en loopt na een luidde “FUCK” woest weg. Een aantal gitaren van de band zijn namelijk door luchtvaartmaatschappij British Airways vergeten waardoor er met instrumenten van The Revs gespeeld moet worden. Ondanks dit moment zet de band toch een goed optreden neer met een set die vooral bestaat uit nummers van het aankomende album Nux Vomica.

The Veils

Morning Runner lijkt vooral populair te zijn bij tienermeisjes aangezien zij het merendeel van het publiek vormen. De band maakt geen speciale indruk met hun matige standaard poprock liedjes.
Dat The Zutons een feestband bij uitstek is wordt maar weer eens bewezen. Met hun swingende, vooral dankzij saxofoniste Abi Harding, en soms zomerse liedjes krijgen ze een groot deel van het publiek in beroering.
De paar spatjes die tijdens het optreden van The Zutons vallen lijken het publiek niet te deren, maar even na dat optreden krijgt Haldern te maken met een echte wolkbreuk. De regenbui, die door een gebrek aan wind, vrij spel krijgt weet het terrein tot een grote plas water te veranderen. We Are Scientists werkt ondertussen gewoon hun set af en zijn zeer blij met het nog steeds aanwezige en in moddergevechten verwikkelde publiek. Zanger Keith Murray kan het dan ook niet laten er tussen te springen. Dankzij het weer was dit ook meteen het laatste optreden van de vrijdag voor ons. Mogwai heb ik nog heerlijk vanuit de tent kunnen luisteren, die speelden toch hard genoeg.

De regen en modder tijdens We Are Scientists

Zaterdag
Dat de tijden in de Spiegeltent met een korreltje zout genomen moeten worden bleek op de donderdag avond al. Ook op de zaterdag lopen de optredens bijna een uur achter op het tijdschema. Dit brengt ook leuke verrassingen met zich mee aangezien we nu het Britse Miracle Cure kunnen zien. Het bandje trakteert de tientallen toeschouwers op lekker rockende jaren ’60 rockliedjes. Door de vertraging in de Spiegeltent spelen Solo en GEM tegelijk. Hierdoor valt helaas niet de gehele Nederlandse inbreng te bekijken. De keuze valt op Solo, het tweetal geeft een mooi en intiem akoestisch optreden zien.

De festivalweide ligt er inmiddels weer iets beter bij, het uitgestrooide zaagsel heeft zijn werk gedaan. De zon, die vandaag dominant aanwezig, is doet de rest. De stevige gitaarnummers van The Rifles warmen het publiek lekker op en voor het eerst dit weekend lijkt de weide echt vol te stromen. Vanwege de warmte van de zon zoeken we een plekje in de schaduw. Bij een Diebels biertent kunnen (en mogen) we heerlijk op tafel zitten om vandaar de bands te bekijken.
De fantasierijke Canadese band Islands geeft een fris en leuk optreden weg. De band speelt muziek die wat weg heeft van een kruising tussen Arcade Fire en Polyphonic Spree.
Vanaf de dezelfde plek bekijken we ook de optredens van de Braziliaans Britse groep Guillemots en de stevige punkrock van The Wrens. De eerst genoemde speelt leuke pop liedjes met een duidelijke kop-staart structuur, maar toch zit aan ieder liedje een scherp randje. The Wrens moet het duidelijk hebben van de gedreven manier van optreden en de leuke interactie van het publiek.

De bijna droge festivalweide

Rond half zeven wordt het weer echt druk voor het hoofdpodium voor The Kooks. De jonge Engelsen spelen enthousiast en hun liedjes klinken opgewekt. Toch lijkt het optreden niet helemaal los te willen komen. Een van de verrassingen van het festival is de Schot Paolo Nutini. Zijn soms dromerige singer-songwriter liedjes komen live goed uit de verf. Dit komt vooral door de goede begeleidende band.
Een andere solo artiest op de bühne is James Dean Bradfield, de zanger van The Manic Street Preachers. De set bestaat vooral uit nummers van zijn solo album “The Great Western” aangevuld met enkele nummers van The Manics. Leuk extraatje was het gastoptreden van Ed Harcourt op de toetsen.

James Dean Bradfield

Laat op de avond wordt de show gestolen door Neil Hannon van The Divine Comedy. De zanger speelt samen met z’n negenkoppige begeleidingsband vreemde zweverige popnummers die, in combinatie met zijn podiumpresentatie, het publiek aan het dansen kreeg.
Tijdens de laatste band op het hoofdpodium, het optreden van The Twilight Singers, zijn we van het festivalterrein af gegaan in de hoop een plekje in de Spiegeltent te vinden. Deze bleek helaas al zo goed als vol te zijn en ook de rij was erg lang. De optredens van Ed Harcourt en Kante hebben we daarom niet kunnen zien.

Afsluitend
Haldern is in alle opzichten een geweldig festival. Met 5000 betalende bezoekers is het klein en gemoedelijk festival. Dit geldt zowel voor de bezoekers als voor de vele vrijwilligers die aan het festival meewerken. Ook op het gebied van de bandjes is er voor ieder wat wils, het zal niet snel voorkomen dat er twee vergelijkbare artiesten direct achter elkaar spelen. Ik heb me er dan ook prima vermaakt en wellicht het leukste festival beleefd dat er is.

De gebruikte foto's zijn van: Maarten Bakker, Maartje van der Heijden en Griet Linsen