Starsailor is Paradiso; vermakelijk maar zelden overtuigend

Starsailor & Wire Daisies (support)
Paradiso, 25 november 2005

Vorige maand verscheen het derde studioalbum van Starsailor getiteld “On the Outside”. Met dit album, dat iets steviger is dan zijn voorganger lijken zij definitief uit de schaduw van Coldplay te willen stappen. Ter promotie volgt nu de Europese clubtour waarbij Amsterdam voor de tweede keer binnen anderhalve maand voor een concert werd aangedaan. Deze keer was het echter niet de oude zaal van de Melkweg maar de grote zaal van Paradiso, en ging het niet om een try-out optreden maar om een echt concert.

Het voorprogramma werd verzorgd door het eveneens Engelse Wire Daisies. Deze band wist melancholische nummers te variëren met wat stevigere rocknummers. Het reeds aanwezige publiek wist dit viertal zeker te waarderen en trakteerden ze na afloop op een luid applaus.

Even na 20:50 uur verscheen Starsailor op de bühne van een uitverkocht maar niet helemaal gevulde Paradiso (veel mensen hebben door het slechte weer de Paradiso niet weten te bereiken). De set werd geopend met twee nummers van het nieuwe album. En onmiddellijk blijkt waar ondergetekende op voorhand al een beetje bang voor was. Op de cd lijken de nummers al wat onpersoonlijker en fletser, live klinken zij ook zo.

De band lijkt zelf ook een beetje dit gevoel te hebben, de nieuwe nummers lijken behoorlijk op de automatische piloot gespeeld te worden en het contact met het publiek is niet heel groot. Het tegenovergestelde gebeurt juist bij de oudere nummers. “Alcoholic” en “Tie up my hands” worden massaal meegezongen en op “4 to the floor” wordt zelfs gedanst. Dit gebeurt ook met de huidige single “In the Crossfire”, dat als enige nieuwe nummer echt kan overtuigen.

Slecht was het optreden dus zeker niet te noemen, daarvoor hebben de liedjes afkomstig van “Love is here” en in mindere mate “Silence is Easy” een te grote impact. De band moet echter wel hard gaan werken aan de nieuwere nummers, aangezien deze nauwelijks kunnen overtuigen.

Setlist:
Way Back Home
Conterfeit
Alcoholic
Poor Misguided Fool
In My Blood
Fidelity
This Time
Fever
Faith Hope Love
In the Crossfire
Tie Up My Hands
4 to the Floor
Good Souls
--------------------
Keep us Together
Silence is Easy

Best & King Richard

1946 - 2005

George Best



Gisteren is de vijfde Beatle George Best op 59 jarige leeftijd overleden. Hij was de laatste weken ernstig ziek.
Best was een van de beste voetballers die Groot Brittanie heeft voortgebracht. De roem die hij veelal bij Manchester United behaalde (met een Europa Cup 1 en meerdere landstitels) werd hem te veel. Drank en vrouwen werden belangrijker.
De drank is hem uiteindelijk teveel geworden.

Voetballend was het inderdaad een pracht, maar de mens Best had ik meer tegen dan mee. En aangezien de voetballer al langere tijd van de aardbodem verdwenen is doet z'n dood me dan ook weinig.

1971 - 2005

"King" Richard Burns



Vandaag is rally-coureur Richard Burns na een lang ziekbed op 34 jarige leeftijd overleden. In 2003 werd een hersentumor geconstateerd nadat hij was flauwgevallen achter het stuur van zijn bolide. Ondanks de kleine kansen op overleving ging Burns toch de strijd aan om in 2004 weer terug te willen keren in de WRC. Helaas is het nooit zover gekomen en is de enkelvoudig wereldkamioen en meervoudig vice wereldkamioen dan toch overleden.

Richard Ashcroft

New single and album announced!

Hi everyone,
Thanks for signing up to the Richard Ashcroft mailing list.
The first single from Richard's new album will be Break The Night With Colour, due for release on 9 January,
taken from the forthcoming album Keys to the World which will be available from 23 January on Parlophone Records

The track listing for the new album is:

1. Why Not Nothing?
2. Music Is Power
3. Break the Night With Colour
4. Words Just Get in the Way
5. Keys to the World
6. Sweet Brother Malcolm
7. Cry Til the Morning
8. Why Do Lovers?
9. Simple Song
10. World Keeps Turning

Richard will also be performing his first headline show for three years at Kings College, London on December 7th.
As a member of the mailing list you will get a chance to buy tickets before they go on general sale.
All you have to do is click HERE when the link goes live this Friday 11 November at 9am.
There are only a limited number of tickets available so don’t miss out.

More news soon!
For all other news and info visit www.richardashcroft.co.uk

Goed nieuws dus. De single Break the night with colour is onlangs gelekt. Ik moet zeggen dat het wel weer een erg mooi liedje is. Iets meer popgericht en iets minder violen deze keer. Helaas nog niet van de kwaliteit van het eerste album, maar misschien groeit dit nummer nog.

Ondertussen blijf ik duimen voor een concertje in de Paradiso.

Captain fantastic

Roy Keane, is sinds vrijdag geen speler meer van Manchester United. De Ier, met de bijnaam Captain fantastic leverde zijn contract in na een conflict met de clubleiding en manager Alex Ferguson.

Keane heeft na de 4-1 nederlaag tegen Middlesborough in een interview fel uitgehaald naar de ploeg die zich te hautain en lui zou hebben gedragen. Toen de manager hier lucht van kreeg werd de uitzending op MANU TV verboden. Keane kon deze manier van censuur niet verkroppen en na een conflict met de club leverde hij zijn contract (dat aan het einde van het seizoen zou aflopen) in. Hij krijgt nog wel een afscheidswedstrijd als dank voor bewezen diensten.



'Jullie mogen mij niet en ik mag jullie niet. Zullen we maar beginnen?', met deze woorden begon Keane aan zijn eerste werkdag bij Man Utd. Het geeft al een beetje aan wat voor figuur het is.
Roy Keane is altijd een van mijn favoriete spelers geweest, een van de beste verdedigende middenvelders die United gehad heeft. Z'n opvliegende karakter en soms keiharde acties maakten hem sowieso een markant figuur op de Engelse velden. Door menigeen werd hij dan ook diep gehaat (denk aan ruzies met Alan Shearer, Haaland, Jason McAteer, heel Arsenal en de Ierse voetbalbond).
Maar ondanks zijn bevliegingen was het een briljante speler die Man United in 1999 naar de Treble leidde. Het is heel erg jammer dat hij na 328 wedstrijden voor United op deze manier heeft moeten vertrekken.

The Frames in Tivoli Utrecht

Na wekenlang lastig te zijn gevallen door het "Frames promotieteam" van Nikki en Maartje ging ik halverwege oktober toch overstag en besloot gezellig mee te gaan naar het optreden van deze uit Dublin afkomstige band. Muzikaal kende ik ze wel een beetje door een aantal luisterbeurten van de album Setlist(2004) en Burn The Maps(2005).
Het was alweer het derde optreden van de Ieren in Nederland in twee dagen tijd, want naast dit optreden in Tivoli Utrecht speelde de band ook op de zaterdagavond op The Music In My Head en in een platenzaak in Delft.
Eerder dit jaar deden ze Nederland ook al aan, toen in de 3FM tent op Pinkpop en in een uitverkochte Paradiso.







The Frames in Tivoli







Het voorprogramma in de vrijwel uitverkochte Tivoli werd verzorgd door singer/songwriter Tracy Bonham. Deze dame die zowel gitaar als viool combineerd met zang mocht het publiek opwarmen. Dit lukte niet helemaal. De eerste paar nummers klonken wel redelijk leuk maar langer dan dat kon ik mijn aandacht er niet bij houden. Daarvoor leken de liedjes teveel op elkaar en waren ze daarnaast ook gewoon te saai.

Rond 21.30 uur betraden The Frames het podium.
Zij trokken direct fel van leer met de nummers Keepsake en Finally. Meteen is er ook de interactie tussen zanger Glen Hansard en het publiek (in dit geval alleen nog de eerste rijen), die past bij een concert van The Frames.

Het toppunt van interactie ontstond tijdens het nummer Pavement Tune waarbij het publiek en Glen Hansard samen aan het jodelen raken en dit een behoorlijke tijd volhouden. Iedereen mag
meedoen, behalve die dronken Ier die gemakshalve maar de schuld krijgt voor het valse jodelen. Via een verder goed uitgebalanceerde set wordt het beste van alle voorgaande album gespeeld (waarbij de nadruk natuurlijk op de nummers van Burn the Maps ligt). Daarnaast wordt het publiek nog getrakteerd op twee nieuwere nummers, namelijk People all get ready en het door Glen solo uitgevoerde Leave.

De band lijkt er duidelijk lol in te hebben, getuige de vrolijke gezichten van de bandleden, het enthousiasme waarmee de nummers gespeeld worden en het extra nummer waarop we tijdens de toegift getrakteerd worden. Na ongeveer anderhalf uur is het concert ten einde en verlaat het publiek Tivoli om in opperbeste stemming de Oudegracht af te wandelen.

Setlist:
Keepsake
Finally
Lay Me Down
Dream Awake
God Bless Mom
What Happens When The Heart Just Stops
People All Get Ready
Pavement Tune
Fake
Underglass
Your Face
Revelate
Friends and Foe
---------------
Leave
Star Star with Most Beautiful Widow In Town (Sparklehorse)
Fitzcarraldo

Ik vond het een erg leuk en vooral gezellige avond. The Frames maakten m'n verwachtingen meer dan waar en gaven een leuk concert weg. Hoogtepunten waren voor mij Finally, Pavement Tune en Fake. Over de band kan ik niet snel negatieve punten noemen, maar over het publiek wel. Ik snap nog steeds niet waarom je ruim 17 euro betaald om een zaal binnen te gaan om daar de hele avond te ouwehoeren. Het cafe op de hoek is qua entree gratis en misschien zijn de consumpties daar ook goedkoper en je stoort daar niemand. Tijdens een rustig nummer zoals bijvoorbeeld "Leave" was de band bijna moeilijker te verstaan dan het publiek aan de bar. En dat terwijl ik toch vrij ver vooraan stond.
Toch mocht dit de pret niet drukken, dit was voor mij dan ook de ideale afsluiting van een drukke periode qua concerten.

Gezellige groep

The Music in my Head - vrijdag

Vrijdag 11 november stond voor mij dit jaar niet in het teken van de Carnaval of Sint Maarten maar van muziekfestival The Music In My Head 2005. Dit festival, dat normaal gesproken in juli in het Theater aan het Spui gehouden wordt, vond dit jaar plaats in het net verbouwde "Paard van Troje".

In eerste instantie leek het festival helemaal geen doorgang te vinden, maar uiteindelijk kon het dus na 4 maanden vertraging, toch plaatshebben.
Verdeeld over 3 podia stonden er op de vrijdagavond negen acts geprogrammeerd. Zelf heb ik er drie gezien, allen in de grote zaal.

De eerste act van de avond was het Australische Architecture in Helsinki. Australisch ja, en niet Scandinavisch zoals menig toeschouwer dacht. Muzikaal is het misschien nog het beste te vergelijken met een band als Arcade Fire. Met dat verschil dat Architecture m'n aandacht maar ten dele kon vasthouden. Het eerste halfuur vond ik het erg leuk, maar toen het nieuwtje er eenmaal van af was verloor ik ook snel m'n aandacht. De zang en het spel was net allemaal iets te rommelig.

Tijdens de pauze besloten om weer naar deBlack Rebel Motorcycle Club te gaan kijken (alweer de zesde keer) in plaats van Sons and Daughters. Dit bleek achteraf een goede keuze. De grote zaal van het Paard stond goed vol, waaruit bleek dat Black Rebel Motorcycle Club een absolute headliner van het festival was. De setlist was, net als 8 dagen eerder, vooral gebouwd rondom de albums B.R.M.C. en Howl. De nieuwe nummers overtuigden wederom, de oudere nummers rockten weer als vanouds. Ook was er weer, hetzij in mindere mate, het contact met het publiek.
Een minpuntje van het optreden was het geluid, dit stond vele malen te hard. Het wordt inmiddels tijd dat iemand de geluidsmensen van BRMC gaat vertellen dat het volume op standje 7 ook best mooi kan zijn en dat volume standje 10 niet altijd nodig is.

Het absolute hooftepunt van het festival was voor mij de slotact, namelijk het Engelse Elbow. De Mancunians die me dit jaar definitief wisten te overtuigen met het album "Leaders of the free world" sloten af in de grote zaal. Mijn torenhoge verwachtingen werden eigenlijk al vanaf de allereerste minuut waargemaakt. Tijdens een mooie uitgebalanceerde set werd er aan ieder album aandacht besteed. Prachtige gevoelige luisterliedjes als Switching off werden afgewisseld door up tempo nummers als Leaders of the free world. Zanger Guy Garvey bespeelde vanaf z'n kruk (een voetblessure door een moedige redding van een gezin uit een brandend huis of toch een struikelpartij tijdens dronkenschap) van meet af aan het publiek en liet daarnaast niet na ook nog eens prachtig te zingen.
Ook de overige muzikanten deden hun klus naar behoren. Hoogtepunt was de uitvoering van New Born, in eerste instantie rustig en ingetogen om te eindigen in een grote climax. Driewerf hulde voor Garvey en z'n mannen, hopelijk krijgen we binnen niet te lange tijd nog een echte clubshow, ik zal daar dan in iedergeval aanwezig zijn.
Hier is een uitgebreide recensie te vinden over het optreden van Elbow.

De vrijdagavond van het festival was een hele leuke geslaagde avond. Muzikaal was het allemaal erg leuk, de locatie was ook prima en daar ook weer met gezellige mensen gesproken. Zeker voor herhaling vatbaar dus.
Een minpunt van het festival was het soms erg rumoerige publiek, maar helaas lijkt dat de laatste tijd veel vaker voor te komen.

Rest in Peace

1987 - 2005


Vanavond rustig ingeslapen bij de dierenarts nadat ze de afgelopen weken behoorlijk was afgetakeld. Uiteindelijk bleek een nierafwijking fataal waardoor langzaam maar zeker alle lichaamsfuncties langzaam ophielden. De afgelopen dagen werd ze blind, doof en verloor ze haar reukvermogen.

Ze heeft een mooi leven gehad dat helaas vandaag eindigde. Gelukkig zonder pijn.
Het zal een stuk stiller en saaier in huis worden zonder Lady.

Bakkertje's herfsttour.

Dit weekeinde reis ik werkelijk heel Nederland door. Oke, niet heel Nederland, maar wel een behoorlijk deel.

Vrijdag
Afgelopen vrijdag stond er een excursie op het programma in het altijd bruisende Amersfoort. Daar heb ik samen met 40 andere planologen in spe een bezoek gebracht aan het stadhuis waar ons een aantal presentaties wachten. Onder andere een hoofd grondzaken, een planeconoom en een juridisch adviseur deden hun zegje.
Na een goede lunch (goed geregeld Gemeente Amersfoort ;)) gingen we met de bus via nieuwbouwwijk Kattenbroek (wat een kansloze wijk is dat zeg) naar het nieuwe project Vathorst. Daar verzorgde projectontwikkelaar Bouwfonds enkele prestaties. Waarna nog een wandeling door het eerste deel van de wijk volgde. Deze wijk leek al wat meer kans te maken, best aardige huisjes in een leuk concept.

Ook wilde ik de buschauffeur nog bedanken voor zijn capriolen. Op de heenweg raakten we al enkele stoepjes, op de terugweg wist de beste man zelfs een spiegel te verliezen.

Vanuit Amersfoort ging de reis naar Den Haag, daar stond The Music in My Head op het programma. Hierover zal er later nog een blogje verschijnen. Voordat dat begon had ik nog twee uur om Den Haag by night te verkennen. Via "De Resident" (als Planoloog veel over gehoord) kwam ik via enkele straatjes langs het stadhuis, het Binnenhof, Noordeinde en de hofvijver de tijd door.

Na The Music in my Head reed ik samen met Michiel en Kalle richting Tilburg om daar te overnachten. Op een luchtbedje en een slaapzak heb ik heerlijk geslapen. Nog bedankt voor het onderdak ;).

Zaterdag
Vanmiddag vanuit Tilburg naar huis (Hoorn) terug gereisd. Via Den Bosch, Utrecht en Amsterdam kwam was ik eindelijk terug. Onderweg heb ik wel vier keer Sinterklaas aan zien komen. Wat een reistempo haalt die man nog op z'n oude dag.

Zondag
Morgen staat er wederom een reisje op het programma, dit maal naar Utrecht. In Tivoli
staat dan een optreden van The Frames op het programma. Ook hiervan volgt er later deze week nog een blogje.

Supergrass: Can you hear us pumpin' up de Melkweg!

Vorig jaar had het Engelse Supergrass een feestje te vieren, de band werd namelijk alweer tien jaar oud. Ter gelegenheid van dit werd de verzamelaar "Supergrass is 10 - the very best of" uitgebracht.
Dit jaar kwam de band alweer met een geheel nieuw werk op de proppen. De heren hadden zich in een studio in Frankrijk terug getrokken en daar in alle rust gewerkt aan "Road to Rouen". Op deze cd, en vooral in de single "St. Petersburg" valt een geheel ander Supergrass te horen, zo zijn er onder andere strijkers, piano en percusie op te horen. Tijdens de bijbehorende tour werd ook Nederland aangedaan, en wel op maandag 7 november in een uitverkochte Melkweg.

Het voorprogramma was in handen van Jack Stafford Foundation, ik zag ze al eerder als het voorprogramma van The Veils in Paradiso. Een duo (later bijgestaan door een bassist) dat vooral lieve, zachte acoustische luisterliedjes speelt. Dit was duidelijk niet aan het publiek besteed. Zij (op een enkeling na dan) zagen deze act liever gaan dan komen en lieten dit ook veelvuldig merken. De zanger reageerde hier luchtig op met "We also want to see Supergrass, so let's finish it quick".

Rond 21.30 uur kwam Supergrass het podium op, althans alleen zanger Gaz. Hij opende het concert met een acoustische versie van "St. Petersburg". Tijdens het tweede nummer nam ook bassist Mick plaats op een kruk en nam ook een acoustische gitaar ter hand. Gaz geeft aan het optreden rustig op te gaan bouwen. Rond het vierde nummer komt uiteindelijk ook de rest van de band (toetsenist Roy, een vervangende drummer en een percusionist)op.
De eerste tien nummers van de set zijn dan ook geheel acoustisch en worden zittend en ingetogen gespeeld. Het breekpunt is "The sun hits te sky", tijdens een lange percussiesolo verlaten de bandleden het podium en worden ook de krukjes verwijderd.

Hierna komt de nadruk veel meer op de electrische gitaar te liggen en begint de Melkweg te "rocken". Tijdens dit deel van het concert komen hits voorbij als "Mary", "Richard III" en m'n persoonlijke favouriet "Movin'". Vooral bij deze laatste ging het publiek voor het eerst los. Gaz riep op om luid mee te zingen wat het publiek maar al te graag deed. Met "Pumpin' up your stereo" eindigd het concert even na elf uur ten slotte in een groot springfeest.



Moe maar voldaan kon ik even na half twaalf met de trein terug naar Blokker. Het was een heerlijk concert, toch wel één van de betere van dit jaar. Het eerste deel van de set was vooral heerlijk om te beluisteren, tijdens het tweede deel werd het zelfs springen geblazen. De set zat ook leuk in elkaar, veel van m'n favoriete nummers aangevuld met bijna alle nummers van het laatste album. Gaz kwam ook heel sympathiek over en ging op een goede manier met het publiek om. Volgende keer ben ik er waarschijnlijk weer bij.

London Calling

Afgelopen weekend was het weer London Calling, een klein festival in de Paradiso met bijna alle Britse hypes. Zelf ben ik er dit jaar de zaterdagavond geweest en heb het weer prima naar mijn zin gehad. Leuke bandjes, gezellig publiek, een heerlijk biertje op z'n tijd en een leuk gezelschap waren hier de ingredienten voor.
Ik heb de volgende bandjes gezien:

Field Music
Een drietal sympathieke jongens uit het Noord-oosten van Engeland, die vooral lieve pop liedjes maken. Het deed een beetje aan als een kruizing tussen Franz Ferdinand en Travis. Ze straalden een flinke hoeveelheid enthousiasme uit, en waren behoorlijk opgetogen met hun eerste optreden in Amsterdam.

Amusement parks on fire
Een band die een beetje deed denken aan Oceansize (die ook ooit op London Calling stonden). Alleen bleef bij deze brandende pretparken de climax nummers uit. Het optreden werd dan ook al snel langdradig en saai, de wat zeurderige zang van de zanger droeg hier ook toe bij.

Guillemots
Saai was het optreden van Guillemots in de kleine zaal zeker niet te noemen. Het optreden begon als een rockoptreden maar kantelde langzaam maar zeker naar een luisterconcert. Hoogtepunt was het nummer waarbij de zanger solo en volkomen microfoonloos zong en zichzelf daarbij begeleide met een speelgoed keybord en het stampen op de grond. Een erg leuk optreden.

Battle
Vooraf door de kenners als één van de toppers aangemerkt. De nog jonge band (de bandleden zullen zo rond de twintig jaar zijn) speelden dan ook voor een volle zaal. Ze speelden een degelijke set maar konden zich nog niet echt profileren. Het kwam allemaal een beetje als een dertien in een dozijnbandje over. Wie weet kunnen ze de volgende keer wel imponeren.

Forward, Russia!
Deze band maar lekker bekeken vanaf een stoel in de grote zaal via het scherm. Het kwam als een erg energiek optreden over. Meer kan ik er niet over zeggen.

Dogs
Een van de beter op elkaar ingespeelde bands van de avond. Stevige rock songs die wat dat betreft veel beter in elkaar staken als die van Amusement parks on fire. Volgens Arno (een deel van m'n aanhang) één van de beste acts van de avond.

Duels
Ook een poppy overkomend bandje. Ik heb ook deze band via het grote scherm bekeken (heb het dan ook niet heel erg goed meegekregen). Maar wat ik hoorde klonk best leuk.

Clor
Wat mij betreft het hoogtepunt van de avond. De gelijknamige cd is al goed, live zijn ze nog eens vele malen beter. Goede zang, leuke en afwisselende nummers en een goed opgebouwde set. De vloer van de Paradiso veranderde in een dansende massa.

Test Icicles
Niet mijn soort muziek, maar de kleine zaal werd afgebroken (om het zacht uit te drukken). Een erg energiek optreden dat goed bij deze tijd van de dag (1 uur 's nachts paste.

Om 01.30 werd het maar eens tijd om op te stappen en de bus van 02.10 te halen. Het was weer een heerlijke avond.London Calling is er weer op 11 & 12 januari en op 31 maart/1 april. Ik zal er dan zeer waarschijnlijk weer bij zijn!

Magere brug & Supergrass

Vandaag had ik een drietal uurtjes te overbruggen tussen m'n college en het optreden van Supergrass. Om deze ter overbruggen heb ik even lekker een wandeling gemaakt door de Amsterdamse binnenstad. Aangekomen in de Grachtengordel bekroop me toch een onaangenaam gevoel.



M'n gemiste kansen, geleden nederlagen en enkele sporadische overwinningen schoten door m'n hoofd. Onderstaande songtekst kwam daarmee erg overeen.

Supergrass - Moving

Moving, just keep moving,
Till I don't know what's sane,
I've been moving so long,
The days all feel the same,

Moving, just keep moving,
Well I don't know why to stay,
No ties to bind me,
No reasons to remain,

Got a low, low feeling around me,
And a stone cold feeling inside,
And I just can't stop messing my mind up,
Or wasting my time,

There's a mow, low feeling around me,
And a stone cold feeling inside,
I've got to find somebody to help me,
I keep you in mind,

So I'll keep moving, just keep moving,
Well I don't know who I am,
No need to follow,
There's no way back again,

Moving, keep on moving,
Where I feel I'm home again,
And when it's over,
I'll see you again,

Got a low, low feeling around me,
And a stone cold feeling inside,
And I just can't stop messing my mind up,
Or wasting my time,

There's a mow, low feeling around me,
And a stone cold feeling inside,
I've got to find somebody to help me,
I keep you in mind

Geen prettig gevoel, maar goed die heb ik wel vaker. Hopelijk verdwijnen ze vannacht na een goede nachtrust. Welterusten allemaal.

Black Rebel Motorcycle Club in de Melkweg, Heart + Soul!

In 2004 leek het fout te gaan met Black Rebel Motorcycle Club. Drummer Nick Jago verliet de band en de overgebleven leden Peter Hayes en Robert Turner verlieten na een conflict met Virgin deze maatschappij. Dit conflict had vooral te maken met de muzikale weg die de band wilden inslaan, Virgin zag hier geen brood in.
Uiteindelijk kwam begin 2005 alles weer goed, een nieuwe platenmaatschappij werd gevonden en ook werd Nick Jaggo weer in de armen gesloten. Eind Augustus kwam het derde studioalbum "Howl" van de band uit waarop duidelijk meer country, folk en blues invloeden te horen waren.
Donderdag 3 november stond de band in de kleine zaal van de Melkweg.

Het voorprogramma werd verzorgd door de band Gliss . Een drietal uit Los Angeles. Muzikaal was het niet echt interessant, de nummers klonken vrijwel hetzelfde. Het was wel leuk om te zien dat de bandleden alle instrumenten konden bespelen. Zo heeft ieder bandlid gedrumd en bass gespeeld.

Black Rebel Motorcycle Club
Rond 22.00 uur betraden Black Rebel Motorcycle Club het podium, althans alleen Peter Hayes. De set werd geopend met drie geheel acoustische nummers. Hayes nam daarbij de zang, gitaarspel en mondharmonica voor zijn rekening. Halverwege het derde nummer schoven ook Robert Turner en Nick Jaggo op het toneel (en Spike Keating die de band tijdens de tour muzikaal ondersteunt). Daarna werden de acoustische instrumenten even aan de kant gezet. De nadruk kwam toen weer meer op het rock 'n' roll vlak te liggen, waarbij er vooral nummers van B.R.M.C. en Howl gespeeld werden. Vooral Devils Waiting, Ain't no easy way en The Line klonken schitterend. Punk Song en White Palms waren weer even goed als vroeger.

Muzikaal gezien is de band enorm gegroeid. Waar vroeger alleen gitaren bespeeld werden geldt dat nu ook voor een piano, orgel en zelfs trombone. Dit maakt de nummers dan ook een stuk gevarieerder en de setlist minder voorspelbaar.
Ook richting het publiek is de houding veranderd. Waar het vroeger echt arrogantie ten top was zijn vooral Turner en Hayes veel opener geworden. De zonnebrillen zijn verdwenen en in plaats daarvan is er nu oogcontact, bedankjes en hier en daar een grap. De band lijkt meer te zijn gaan spelen voor het publiek dan louter voor hun zelf.

Setlist:
Complicated Situation
Fault Line
Devil's Waitin'
Shuffle Your Feet
Ain't No Easy Way
Love Burns
White Palms
Punk Song
Howl
As Sure As The Sun
Weight Of The World
Rifles
Six Barrel Shotgun
Still Suspicion Holds You Tight
Sympathetic Noose
Promise

Spread Your Love
Stop
Gospel Song
The Line
Heart + Soul
Open Invitation

Het optreden werd een erg lang optreden, het eindigde pas rond 23.45
Opvallend was dat de setlist vrijwel uit nummers van het eerste en van het laatste album bestond. Van het tweede album werden er maar drie gespeeld.
Het was al weer mijn vijfde optreden van BRMC en het is nog nooit een teleurstelling geworden, ook deze keer niet. Op Awake na kwamen vrijwel al m'n favoriete nummers voorbij. De nummers van Howl klonken stuk voor stuk ook erg vertrouwd.
Al met al dus weer een mooie maar vooral strakke show.

Oasis in de Heineken Music Hall

Oasis in de HMH
Gezien: 2 november 2005

Tien a elf jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met Oasis. Ik zat net in de brugklas, en waar bijna al m'n klasgenoten zich lieten verleiden tot de happy hardcore uit die tijd viel ik voor de Britpop. Daarna groeide de band uit de "De beste band ter wereld" (volgens de Gallaghers dan) en zette het verval ook snel in.
Nederland en Oasis leken jarenlang niet samen te kunnen gaan. Het laatste echte optreden was al bijna acht jaar terug, daarbij reken ik het mislukte concert op Pinkpop niet mee. Maar woensdag 2 november kwam daar dus verandering in, in een binnen twee uur uitverkochte Heineken Music Hall.

Voorprogramma
Het eveneens Britse The Coral mocht gedurende een vijfenveertig minuten durend voorprogramma de langzaam vollopende HMH opwarmen. Dit deden ze behoorlijk goed. Een leuke set met zowel rustige en ingetogen als bombastische nummers.

Oasis
Even na 21.15 gingen de lichten uit en vulde de zaal zich met de drumpartij uit Fucking in the bushes. Enkele minuten later verschenen Liam, Noel, Gem, Andy & Zach ten tonele. Ze openden sterk, met nummers als Lyla, Bring it on down & Morning Glory. Dit had dan ook direct z'n uitwerking op de zaal die veranderde in een grote zingende en springende mensenmassa. Pas na het zesde nummers kreeg het publiek de kans om zich te herpakken. Liam verliet het podium en Noel speelde The Importance of being Idle en het prachtige The Masterplan. Vooral die laatste werd wederom luidkeels meegezongen.

Met Liam daarna weer terug op de planken werd de tweede helt van de set ingezet. Hits uit het verleden als Live forever en Wonderwall werden afgewisseld met nummers van Don't believe the truth. Met My Generation werd na negentig minuten het optreden afgesloten en daarbij gingen nog even alle remmen los. Op het podium kregen werden we getrakteerd op een jamsessie (en een tegen de boxen aan leunende Liam) en in de zaal ontstonden hier en daar nog een aantal pitjes.

Setlist:
1. Fuckin' In The Bushes
2. Turn Up The Sun
3. Lyla
4. Bring It On Down
5. Morning Glory
6. Cigarettes & Alcohol
7. The Importance Of Being Idle
8. The Masterplan
9. Songbird
10. A Bell Will Ring
11. Acquiesce
12. Live Forever
13. Mucky Fingers
14. Wonderwall
15. Champagne Supernova
16. Rock 'n' Roll Star

17. Guess God Thinks I'm Abel
18. The Meaning Of Soul
19. Don't Look Back In Anger
20. My Generation

M'n eerste keer Oasis was een geweldige ervaring en zelfs nog beter dan ik gehoopt had. Dat de set grotendeels bestond uit werk van de eerste twee albums is vrij logisch, aangezien de daaropvolgende albums van mindere kwaliteit waren. De band is de laatste jaren eindelijk volwassen geworden en zullen ze zich dan ook niet snel meer laten verleiden tot wanprestaties. Het concert in de HMH oogde solide en routineus. De uitgelaten sfeer en de uitstekende geluidskwaliteit deden de rest.
Het absolute hoogtepunt was voor mij Live Forever, maar ook The Masterplan klonk verschrikkelijk goed. Mochten deze Mancunian weer eens in de buurt zijn ben ik zeker weer van de partij.

London Calling & The music in my head

Dit jaar heb ik absoluut geen last van een festivaldip, komende weken staan er maar liefst twee op het programma. Van beide festivals zal ik maar 1 dag meepakken. London Calling op de zaterdag en de vrijdagavond van The Music in my head.
De definitieve programma's met bijbehorende tijdschema's zijn deze week ook bekend geworden. Hieronder staan ze.

London Calling

Vrijdag 4 November
19.30 The Research
20.10 The Race
20.50 Queen Adreena
21.30 White Rose Movement
22.10 Brakes
22.45 The Zutons
23.45 Kid Carpet
01.00 Miss Antartica

Zaterdag 5 november
19.30 Field Music
20.10 Amusement Parks on Fire
20.50 Guillemots
21.20 Battle
21.55 Forward, Russia!
22.30 Dogs
23.10 Duels
23.40 Clor
00.25 Test Icicles
01.30 Chikinki
02.40 Infadels

Zoals eerder gezegd zal ik hier gedurende zaterdagavond aanwezig zijn. Een persoonlijk programma heb ik nog niet gemaakt maar Amusement Parks on Fire, Clor en Battle wil ik absoluut bekijken. Voor de rest zal ik vooral proberen van beide podia genoeg te zien.


The Music in my head



Hier ben ik alleen de vrijdagavond bij. Elbow is een zekerheidje die wil ik zeker zien. Voor de rest zal ik proberen om van Black Rebel Motorcycle Club, Sons and Daughters, Clap your hands and say YEAH! en Architecture in Helsinki wat mee te pakken.