Rock Werchter 2005

Vanaf morgen zal ik tot en met aanstaande zondag samen met een aantal vrienden te vinden zijn op Rock Werchter. En ondanks de tegenvallende weersverwachting en afzeggingen van ondermeer The Mars Volta, Kasabian, Ryan Adams en Kaiser Chiefs beloofd het toch weer een feest te worden.

Een uitgebreid verslag, met foto's zal ik hier maandag of dinsdag plaatsen.

Rockin Park 2005

2000 jaar Nijmegen, dit was de aanleiding voor een (voorlopig) eenmalig festival in het Goffertpark te Nijmegen. Yorin fm en Mojo boden een line-up aan waar voor ieder wat bij zat, onder andere Interpol, Rem, Keane, Nin, Queens of the Stoneage en REM waren geprogrammeerd. Voor mij en een aantal vrienden was dit de aanleiding om dit weekend naar Nijmegen af te reizen.
Op zaterdag zijn we naar Nijmegen vertrokken om ons tentje in Groesbeek op te zetten. 's Avonds hebben we dan ook nog een biertje gehaald in cafe Gonzo (ndrgrnd) van mede-grazzer Rogibeer. Daar heb ik ook nog even gesproken met een andere grazzer Jorisz.


Een overzicht van het terrein in het Goffertpark

Zondag, Rockin' Park dag
De dag begon voor mij met een heerlijk optreden van Racoon, een hele geslaagde festivalopener, de daarop volgende bands Krezip en Simple Plan konden me heel wat minder bekoren. Ik was van plan naar Feeder te gaan kijken maar zij besloten om lekker een half uur later te beginnen. En om in dit warme weer nu meer dan een half uur te blijven wachten ging me weer wat te ver. Queens of the Stoneage vond ik wel heel sterk, het was de eerste keer dat ik deze band live zag spelen, ondanks een te kort en een te vroeg begonnen optreden was het echt genieten.


Queens of the Stoneage op Mainstage 2

Langzaam aan ben ik toen maar richting de tent vertrokken via een tussenstop bij het Thaise etenstentje, om Interpol te bekijken. Werkelijk een superoptreden was dat, een heerlijk strakke en zuivere set gaven de New Yorkers weg, dit was typisch zo'n optreden dat van mij veel langer had mogen duren. Maar goed, komend weekend op Rock Werchter gewoon weer even kijken, en dan helemaal vooraan.
Na Interpol via een grote omweg om het mainstage gelopen om maar zo min mogelijk Lenny Kravitz te horen en een mooie plek zoeken voor REM.
Ook dit was een heerlijke show, verrassend veel bekende nummers speelden ze
(ik ben niet heel bekend met REM) en ze besloten ook maar een dik kwartier langer te spelen. Nu Ryan Adams ook niet naar Werchter komt wordt het aanstaande zondag dus wederom afsluiten met REM.

Jammer was de afzegging van The Mars Volta, volgende keer beter dan maar. Voor de rest dan ook een heerlijk weekend gehad, het weer, het bier, de muziek, het eten en de sfeer waren hier de juiste ingredienten voor.

The Boxer Rebellion - Exits

Bij sommige albums heb je dat, een soort liefde op het eerste gehoor. Dit album is er voor mij zo een, ik heb het hier over de debuut cd van The Boxer Rebellion, getiteld Exits.
Via het blog van hENK hoorde ik dat deze band eindelijk met een album gekomen is. Eindelijk? Ja, vorig jaar op een zaterdag avond in maart heb ik ze al eens in Paradiso zien optreden. Het was het eerste bandje dat ik die avond op London Calling zag. Na afloop die avond bestempelde ik zal samen met The Veils en The Zutons al tot hoogtepunten van dit festival.



De bandleden komen van ongeveer de hele wereld, van Knoxville Tennessee (VS), Essex in Engeland tot Adelaide Australie. De band zelf komt uit London en ontstond in 2000. In 2003 werden ze door Alan McGee gescout in de New Band Stage van Glastonbury.

De muziek valt moeilijk in een hokje te plaatsen, wanneer je luistert kom je invloeden van typische Britpop bands tegen (onder andere The Verve en Oasis), ook de wat rauwere en zakelijkere Rock 'n' Roll van Black Rebel Motorcycle Club is te herkennen.



Kortom, een heerlijk album en zeker een band om de komende jaren in de gaten te houden.

Rock 'n' Roll

Een tijdje terug werd ik al aangenaam verrast door het nieuws over het nieuwe album van Black Rebel Motorcycle Club. BRMC, een band die ik ook alweer een viertal jaren met veel interesse volg. Met veel genoegen denk ik nog terug aan de eerste keer dat ik ze live zag spelen in een volgepakte GOLF, tijdens m'n eerste Lowlands. Daarna heb ik ze nog een viertal malen gezien en het is me nog nooit tegengevallen.

In de tweede helft van 2004 leek het mis te gaan met de band, drummer Nick Jaggo vertrok uit de band voor de laatste twee festivaloptredens en later het jaar brak de band ook met het Virgin-label. De twee overgebleven leden, Robert Turner en Peter Hayes, bleken gelukkig niet van plan het bijltje er bij neer te gooien en begonnen te werken aan het derde album.

Inmiddels is het album zo goed als klaar en staat het gepland voor eind augustus. het zal de naam naam 'HOWL'dragen, de nieuwe single ziet begin augustus het levenslicht onder de titel 'Ain't no easy way'.

TRACKLISTING:
1. Shuffle Your Feet
2. Howl
3. Devil's Waitin'
4. Ain't No Easy Way
5. Still Suspicion Holds You Tight
6. Fault Line
7. Promise
8. Weight Of The World
9. Restless Sinner
10. Gospel Song
11. Complicated Situation
12. Sympathetic Noose
13. The Line

Opvallend was dat BRMC gekozen heeft voor een heel nieuw geluid (ook een van de redenen dat ze bij Virgin vertrokken), de promo's op de site laten een Country / Blues achtig geluid horen.

Stiekum blijf ik hopen op een Lowlands optreden van de heren, qua tourdata behoort het altijd nog tot de mogelijkheden.

Meer info:

Coldplay – X & Y

Coldplay – X & Y

Releasedatum: 7 juni 2005

Tracklist:

1. Square One
2. What If
3. White Shadows
4. Fix You
5. Talk
6. X&Y
7. Speed of Sound
8. A Message
9. Low
10. The Hardest Part
11. Swallowed in the Sea
12. Twisted Logic
13. Til Kingdom Come (Hidden track)

Wat vooraf ging
Bijna drie jaar geleden bracht Coldplay “A rush of blood to the head” uit. Daarna volgde een intensieve (dubbele) wereldtournee waarbij ook nog eens een live-dvd werd opgenomen.
Het jaar 2004 stond grotendeels in het teken van een rust jaar, waarbij ook aan nieuw materiaal gewerkt zou gaan worden. In de zomer van 2004 lag het album (dat grotendeels door de bandleden individueel werd ingespeeld en daarna gemixed) klaar. Tot groot verdriet van platenmaatschappij EMI en haar aandeelhouders verwezen Chris Martin en de anderen dit album onmiddellijk naar de prullenpak om weer rustig opnieuw te beginnen. Nu, een jaartje later ligt het album er dan eindelijk, was het lange wachten waard?

Parachutes, A rush of blood to the head en X & Y
De overgang tussen “Parachutes” en “A rush of blood to the head” was een grote stap. Waar “Parachutes” nog uitblonk in eenvoud was “A rush of blood to the head” een plaat die Coldplay op de kaart zette bij de grote massa. X & Y duidelijk weer een stap verder, je kan zeker niet zeggen dat de band dit album op de automatische piloot heeft gemaakt.
De grootste vooruit gang is geboekt in de composities van de nummers, deze zijn veel melodieuzer dan die op haar voorgangers. Een ander duidelijk verschil is dat het gebruik van de piano meer naar de achtergrond is verdwenen en dat het gitaarspel van Jonny Buckland veel dominanter aanwezig is.
De afgelopen jaren zijn dus zowel de band als haar bandleden enorm gegroeid, want wie verwachtte jaren terug nu dat Buckland nog eens een refrein (White Shadows) zou zingen of een zangbijdrage van Guy Berryman aan het achtergrondkoor in de ontknoping van Fix You.

Compleet, sfeervol en uitgebalanceerd.
Deze drie woorden zijn typerend voor het album dat vol staat met sterke nummers. De sfeer die rond het nummer Square One hangt wordt door middel van de outro’s en intro’s over het gehele album doorgezet. Ook invloeden van andere bands zijn duidelijk terug te horen. Zo wordt in Talk gebruik gemaakt van een riff van Kraftwerk, doet het intro van The hardest part sterk denken aan een intro van REM en is het gitaarwerk over het geheel goed te vergelijken met dat van The Edge van U2.
De samenhang van de nummers is ook heel sterk, het maakt het album tot geheel. Alleen de single Speed of Sound en de ‘Hidden Track’ Till kingdome come wijken hier van af.

Minpuntjes
Ieder album heeft zo zijn sterke en minder sterke punten, X & Y ontkomt daar dan ook niet aan. Tekstueel zijn de nummers van Chris Martin nog verre van briljant, en vooral in de refreins wil dit nog wel eens clichématig overkomen. Een ander minpuntje is het nummer Speed of Sound, ondanks (en misschien juist wel doordat) het de meest hitgevoelige track is past dit nummer niet echt op dit album. Het is de zwakste van de dertien en breekt ook een beetje de sfeer die er op het album heerst. Ook wil het album soms iets te over geproduceerd aandoen. De strijkers in het nummer X & Y zijn hier een mooi voorbeeld van.

Eindoordeel
Coldplay heeft met X & Y wederom weer een fraai staaltje werk afgeleverd. Met nummers als Square One, White Shadows, Fix You, What If, X & Y, Twisted Logic en Swallowed in the Sea is hun repetoire weer een paar fraaie nummers rijker. Ook de overige nummers (misschien op Speed of Sound na scoren ruim voldoende. Als je daar nog eens de sfeer van het gehele album meeneemt maakt X & Y tot een van de beste platen van dit jaar.